Panos Samael review:
Novembers Doom… Και νομίζω πώς όλα κλείνουν εκεί φίλοι μου.. Δε χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω..Απλά βάζεις να ακούσεις ότι έχουν μέχρι τώρα βγάλει οι φίλοι μας απο δω και χάνεσαι μέσα στο ταξίδι τους και στην πορεία τους..
Και πίστεψέ με έχουν πολλά να σου διδάξουν και να σου δείξουν..
Ερχόμενοι το 1992 απ’ την Αμερική , οι Melodic Doom Death Metal Novembers Doom παρουσιάζονται στο κοινό τους, με ανάλογη βαριά συν τοις άλλοις θεματαλογία, περι του σκότους, της θλίψης, του συμβολισμού και των συναισθημάτων..
Έτσι για να σας βάλω λίγο στο κλίμα, για όσους τυχόν δε γνωρίζουν εκεί έξω..
Η δισκογραφική τους πορεία ξεκινά 3 χρόνια μετά , με το πολύ δυνατό Amid Its Hallowed Mirth του 95 , το οποιό την εποχή εκείνη έκανε καλό πάταγο..
Παρόλα αυτά , ερχόμαστε στο σήμερα..
Πέρασαν 6 χρόνια απ’ την τελευταία φορά που είδαμε κάτι απ΄αυτούς, με το Nephilim Grove του 2019, ένα άλμπουμ όμορφο, δυνατό και γεμάτο, από πολλές απόψεις , με κομμάτια που σε κερδίζουν με το καλημέρα, όπως το ομότιτλο, το Adagio η το Petrichor..
Φέτος, συγκεκριμένα στις 19 Σεπτέμβρη, ήρθαν και μας πρόσφεραν απλόχερα το νέο τους άλμπουμ, με τίτλο Major Arcana.. Βαρύ, ατμοσφαιρικό, γεμάτο συναίσθημα και μαγεια, μέσω της Prophecy Productions..
Ένας δίσκος ντυμένος με 10 κομμάτια αγγίζοντας έτσι την ευνολική διάρκεια των 57 λεπτών..
Ακούς το άλμπουμ και νιώθεις σαν να σε παίρνει μια χειμωνιάτικη νύχτα στα χέρια της, κρύα κι όμως τόσο παρηγορητική..
`1
Ένα ταξίδι μέσα στη ζόρικη μελαγχολία και στη σκιά της ύπαρξης..
Φόβος, λύπη, ελπίδα, σκοτάδι, αλλά και φως ,όλα ταυτόχρονα..
Βλέπεις τα τραύματα, τις απώλειες και τις παλιές πληγές, μέσα σ’ όλα όμως, βλέπεις επίσης τι μένει από σένα, τι κρατάς σαν φλόγα να καίει για να πορευτείς , όσο μικρή κι αν ‘ναι..
Και ναι, υπάρχει και η «καφρίλα»: η στιγμή που τα riffs γίνονται βαριά, οι κραυγές σε σπρώχνουν για να σηκωθείς ξανά στα πόδια σου , και κάπου εκεί λές , ωπα , δεν ήρθα εδώ για να κοιμηθώ, αλλά ήρθα να αισθανθώ..
Το Major Arcana είναι ένα κονσεπτ άλμπουμ με θεματολογία γύρω από το ταρώ και τη μαντεία (divination). Όχι απλώς στίχοι για σκοτάδι ή θλίψη φίλε μου..
Εδώ υπάρχει ιδέα, υπάρχει εικόνα, υπάρχει αφήγημα, υπάρχει μεγαλύτερο βάθος απ’ όσο ίσως νομίζεις..
Οι τύποι διάβασαν, μελέτησαν, έψαξαν, έμαθαν και απλά επέστρεψαν συγκεντρωμένοι για να βγάλουν έναν άρτια δουλεμένο δίσκο..
Και ναι.. Ήρθαν , είδαν, νίκησαν.. Τόσο απλά.. Χα.. Τέλειο?..
Είναι το δωδέκατο άλμπουμ τους, έξι χρόνια μετά το Nephilim Grove (2019)..
Διατηρούν τις ρίζες τους όσον αφορά το death-doom, gothic, doom metal, με πιθανές επιρροές από melodic death-metal και progressive στοιχεία ανά σημεία..
Ακούγοντάς το, θα παρατηρήσουμε πολύ καλό παιχνίδι στις αντιθέσεις με τα καθαρά στα τραχιά φωνητικά, τα οποία εναλλάσσονται απο αργά σε γρήγορα μέρη, και απο τα ήσυχα να σε βουτάει στα θορυβώδη περάσματα ενώ τα πλήκτρα που προσθέτουν βάθος και ατμόσφαιρα..
Μπορεί γενικότερα να μην μπούμε στην διαδικασία να πούμε, π.χ. «αυτή, και αυτή η μπάντα», αλλά ακούγονται στοιχεία που θυμίζουν
Woods of Ypres ίσως όσον αφορά στην αίσθηση της μελαγχολίας, του σκοτεινού συναισθήματος, του σχεδόν εσωτερικού θρήνου..
Ίσως μας παει σε Opeth , κυρίως στον τρόπο που συνδυάζονται τα καθαρά φωνητικά και τα growls, τα μοτίβα που αλλάζουν ρυθμούς, η ατμοσφαιρική κατασκευή..
Anathema και My Dying Bride στα πιο doom – gothic αργά μέρη και στην ικανότητα να δημιουργούν συναίσθημα, να σε κάνουν να νιώθεις ολο αυτό το βάρος..
Amorphis ενδεχωμένος, ειδικά σε ό,τι αφορά τα περισσότερα μελωδικά μοτίβα και τους “αέρινους” χώρους στις συνθέσεις , εκεί που δεν τους “χαλάει” να πετάξουν λίγο φως στην όλη φάση.
Επηρεασμοί από το πιο progressive σε πιο ατμοσφαιρικό metal γενικά, αλλά χωρίς να ξεφεύγουν πολύ από το σκοτάδι που τους ταιριάζει..
Το κάθε ένα κομμάτι έχει να σου προσφέρει διαφορετικές φάπες και ραπίσματα τα οποία τα δέχεσαι με αυταπάρνηση..
Σ έχει καθηλώσει με το ξεκίνημα καθώς μπαίνει το June ως εισαγωγή για να δώσει την σκυτάλη στο μελωδικό ομότιτλο κομμάτι το οποίο κυριολεκτικά σε μαγεύει..
Παρόλα αυτά σου σκάνε οι μπουνιές στο αμέσως επόμενο και τρίτο πλέον κομμάτι του δίσκου, το Ravenous , το οποίο δε χαρίζει κάστανα..
Όχι φιλε μου… Εδώ θα τις φάς τώρα.. Θα φας φάπες.. Εδώ θα συναντήσουμε ταχύτητες , αγριάδα και τσαμπουκά.. Εδώ έχει γκάζι και κλωτσίες..
Ευθύς αμέσως μπαίνει το κατατονικό και μελωδικό Mercy για να σου δώσει λίγες ανάσες μελαγχολίας και για να σου φέρει ίσως δάκρυα στα μάτια.. Όχι όμως απο στεναχώρια.. Αλλά ίσως αναγέννησης.. Ότι ναι, έπεσα αλλά σηκώθηκα πιο δυνατός..
Το Major Arcana δεν είναι απλώς «άλλο ένα άλμπουμ» για τους Novembers Doom είναι μια επιβεβαίωση, ότι ναι, μπορούν να σε κρατήσουν σε εγρήγορση, να σε λυγίσουν , να σε διαλύσουν, αλλά και να σε κάνουν να νιώσεις πως κάτι έχεις να πεις..
Θα ήθελα να ’χαν κάποιο κομμάτι που να ξεφεύγει ακόμα πιο πολύ , ίσως λίγο πιο πειραματικό, είτε πιο ωμό , αλλά κι έτσι, ό,τι είναι, το έκαναν απλά τέλειο..
Για την καφρίλα:, όταν σε χτυπάει το “The Fool” ή το “Ravenous”, σου λέει “κάτσε καλά καρδιά μου, γιατί έρχονται..
Αν θες μετά από αυτή τη θύελλα καθαρό πόνο, κούμπωσε μια το Mercy το οποίο σπάει κόκκαλα κυριολεκτικά και το στα καπακια “Bleed Static” , σωστό έπος..
Για όσες φορές θες να κλάψεις, να φωνάξεις, ίσως να χαμογελάσεις από το μαύρο χιούμορ της ζωής άκου απλά το Major Arcana..
Ως εκ τουτου…
Βαθμολογία:
10/10
Bandcamp https://novembersdoom1989.bandcamp.com/
Facebook https://www.facebook.com/NovembersDoom1989
About The Author
