They Have Arrived, They Gave Us Merciless... DEATH!!
Αυτή η βραδιά που ζήσαμε στο Gagarin θα μείνει ως μία από τις καλύτερες, αξέχαστες (thrash) συναυλίες που έχουν γίνει μέχρι τώρα επί Ελληνικού εδάφους, διότι φέτος μπορεί να εξαπλώνεται μία τεράστια μεταλλοπανδημία από πολλές και διάφορες επιλογές μπαντών που έρχονται να μας επισκεφθούν και να παίξουν ζωντανά, αλλά αυτό το βράδυ ξεχώρισε γιατί ένα από τα αγαπημένα μεγαθήρια του Αμερικανικού (κι όχι μόνο) Thrash Metal κατάφερε μετά από τόσα χρόνια να μας επισκεφθεί για ΠΡΏΤΗ φορά! Όλοι περιμέναμε πως και πως για τους τεράστιους, θρυλικούς, Καλιφορνέζους Dark Angel να έρθουν να παίξουν ολόκληρο Darkness Descends για να γιορτάσουν την 36η επέτειο του και μαζί με πολλά άλλα κομμάτια εις την μνήμη του Jim Durkin που απεβίωσε φέτος στις 8 Μαρτίου.
Η ώρα είναι 9 παρά, και έρχεται η ώρα να βγουν και να παίξουν οι θρυλικοί Άγγλοι thrashers, Xentrix, οι οποίοι ήταν οι μοναδικοί guests που άνοιξαν εκείνη την βραδιά (συν το fan fact ότι είναι η πρώτη φορά στην καριέρα τους που παίζουν στο πλευρό των Dark Angel). Δεύτερη φορά (η πρώτη φορά ήταν το 14 στο Up the Hammers) που μας επισκέπτονται οι Άγγλοι φίλοι μας, και δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη προτίμηση για αυτό το καλωσόρισμα, προετοιμάζοντάς μας με την εισαγωγή του Terminator 2, ανοίγοντας με το φρέσκο "Behind the walls of Treachery", που είναι από την περσινή τους κυκλοφορία "Seven Words", έχοντας παράλληλα κάποια θεματάκια στην αρχή με τον ήχο αλλά αυτό δεν πτοεί καθόλου τους Xentrix. Έχοντας δύο μόνιμα κλασικά κι εντυπωσιακά μέλη όπως ο Kristian Havard (στις κιθάρες) και Dennis Gasser (στα Τύμπανα, και σε μεγάλη ηλικία, ρισπέκτ!) να δίνουν την ενέργεια τους με τον καλύτερο μέγιστο τρόπο, όπως φυσικά και τα υπόλοιπα μέλη, ο Jay Walsh που είναι πίσω από το μικρόφωνο και στις κιθάρες δίνοντας ωραίο παλμό, όπως κι ο Chris Shires στο μπάσο, συνυπάρχοντας κι οι δυο τους απ'το "Bury The Pain" κι έπειτα. Ωραία απόδοση στη σκηνή συνεχίζοντας να παίζουν ακάθεκτοι χωρίς σταματημό, παρουσιάζοντας καινούργιο ("Reckless with a smile", "Bury the pain", "The alter of nothing, The Red Mist Descends", "Everybody loves you when you're dead", "Seven Words") και παλιό υλικό γυρίζοντάς μας πίσω στον χρόνο ("Balance of Power", "Questions", "For Whose Advantage?", "Crimes", "Black Embrace", "Dark Enemy", "No Compromise") ,το καλωσόρισμα του κόσμου ήταν επίσης θερμό σε σημείο που να αφήνει χαμόγελα στους Xentrix (μαζί και με τα "Xentrix! Xentrix!"), κάποια μικρά pit που γίνανε στην μέση. Το headbanging να δίνει ρέστα χωρίς αύριο, και κλείνοντας ωραία και όμορφα αφήνοντας μας ωραίες στιγμές απόλαυσης, μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα κι ως Headliners.
Και τώρα ήρθε η ώρα (το ρολόϊ σήμανε 9μιση) για την στιγμή που περίμεναν όλοι, την επιστροφή και την άφιξη ενός Ιστορικού Thrash Metal θρύλου που θα τα έκανε όλα μπάχαλο εκείνη την νύχτα στο φτωχό Gagarin. Είμασταν ετοιμοπόλεμοι για αυτό που θα ακολουθούσε, βγαίνοντας στην σκηνή με πρώτο και καλύτερο τον απίθανο αυτόν ντράμερ, Gene Hoglan, με το γυαλί να δίνει στυλ και προσωπικό ύφος, κάνοντας την εμφάνιση τους κι η υπόλοιπη τρελοπαρέα με τους Eric Meyer και Laura Christine (δεύτερο fan fact για αυτούς που δεν γνωρίζουν, αυτή είναι η γυναίκα του Hoglan) στις Κιθάρες, τον Mike Gonzalez στο μπάσο, κάνοντας για την άφιξη τους λοιπόν για το καλωσόρισμα με το έπος του "We Have Arrived"(!), βγαίνοντας παράλληλα και το αλάνι ο Ron Rinehart με πολλά κέφια. Ιαχές, singalong στα ρεφρέν που ακολουθούσαν, ένα μεγάλο pit κυριαρχούσε στην μέση ακάθεκτο μες τα σπρωξίδια και την ενέργεια που έβγαζε, πετώντας μπουκαλάκια και λούζοντάς μας παράλληλα, αρκετά crowd surfings επικρατούσαν τον χώρο παρομοίως. Η μπάντα δεν πίστευε στα μάτια της τέτοια υποδοχή καλωσορίσματος από τον κόσμο, λέγοντας του ταυτόχρονα "Holy fucking shit athens, we made it happen!", πως άκουσαν πολύ καλά λόγια για την χώρα μας (κι ότι είμαστε το πιο φωνακλάδικο κοινό). Συνεχίζοντας με "Times Does Not Heal", "Never To Rise Again", "No One Answers", "The Promise of Agony" (πολυαγαπημένο, και δεν περίμενα να το παίξουν, εύγε!), και όλη η φάση συνέχισε να δίνει ξύλο και πόνο με το που σκάνε τα "Darkness Descends", "Burning of Sodom" και "Hunger of the Undead" βάζοντας μας για τα καλά στο κλίμα, σκέτη κόλαση! Μετά γίνεται το σώσε με το εμβληματικό "Merciless Death" (δεν χωράνε λόγια, δεν χωράει άλλη πληροφορία ο εγκέφαλος!) και "Death Is Certain (Life Is Not)", δεν υπήρχε περιθώριο για να πάρουμε ανάσες, και φτάνοντας προς το τέλος με τα ατόφια "Black Prophecies" και "Perish In Flames" ως το καλύτερο κλείσιμο.
Αλήτικο, ωμό, old school thrash metal όπως πρέπει να παίζεται και να διδάσκεται μέχρι και σήμερα, η ριφολογία, το ντράμινγκ και οι κραυγές στα φωνητικά έδωσαν ένα ατόφιο (Αμερικάνικο!) attitude που κουβαλάει τσαγανό μέσα του, με τις ταχύτητες και τις groove τονικότητες που περιέχει, δείχνοντας και την επικοινωνία που έχει και γουστάρει με το κοινό, πχ οι χειραψίες και τα πέρα δώθε του Ron προς το κοινό. Και πάνω από όλα που τίμησαν τον Jim για τα έργα και τις ιδέες του (ακόμα και οι μπλούζες τις μπάντας στη σκηνή είχαν την στάμπα του, τίμιοι).
Αυτό το λάϊβ, θα το θυμόμαστε για πάντα, θα το θυμόμαστε για μια ζωή, κι ευχόμαστε να το ξαναζήσουμε σύντομα! Μόνο thrash, και μόνο Νταρκ Έϊτζε!
