Πριν 3 μήνες όταν ξεκινούσε η ανακοίνωση των ονομάτων για τις ημέρες του φετινού Release Athens Festival η αδημονία μου χτυπούσε κόκκινα. Μετά απο 4 χρόνια επιτέλους θα μπορούσα να ξαναπάω σε συναυλία!
Η αλήθεια είναι οτι ήθελα να δώ και άλλη μια μέρα, αλλά το αιώνιο οικονομικό πρόβλημα του Έλληνα metalhead επενέβη μαζί με άλλου τύπου σκέψεις (ενοίκιο, λογαριασμοί, κλπ) οπότε ή θα πήγαινα και δεύτερη μέρα στο φεστ ή δεν θα είχαμε να φάμε.
Η επιλογή ήταν ξεκάθαρη για μένα όταν ανακοινώθηκαν τα οριστικά bill της κάθε ήμέρας. Amon Amarth/Kreator/Heaven Shall Burn/Bleed From Within.
Κανονίζω με τον κολλητό, αυτοκινητάκι και παρκινγκ κοντά στο σημείο εισόδου. Σημειωτέον το φεστ διέθετε αρκετό παρκινγκ πολύ κοντά, εμείς όμως ως πρώτη φορά πηγαίνοντες, δεν το γνωρίζαμε αλλά η αλήθεια είναι οτι έβρισκες άνετα χώρο στάθμευσης. Στο Release Athens ήταν η πρώτη μου φορά. Ο χώρος αρκετά μεγάλος, ευρύχωρος και με μια τεράστια σκηνή ευρωπαικών προδιαγραφών τόσο σε πλάτος όσο και σε βάθος. Περίπτερα απο εταιρίες φαγητού, merch των συγκροτημάτων, πολλά μπαρς για ξεδίψασμα και αρκετά ανταλλακτήρια για μάρκες καθιστούσαν αρκετά εύκολα και γρήγορα σχετικά την πρόσβασή σου σε κάθε σου ανάγκη.
Τουαλέτες επίσης αρκετές για να αδειάζεις τα άφθονα λιτρα μπύρας/νερού/αναψυκτικών που κατανάλωνες και αρκετά καθαρές με συνεχή επίβλεψη οχι σαν τους στάβλους του παρελθόντος...
Οκ πάμε στο ζουμί τώρα. Τους Bleed From Within τους ήξερα απο προπέρσι όταν και είχαμε αναφερθεί σε αυτούς εδώ στο BrutalView ως μια απ τις καλύτερες ανερχόμενες δυνάμεις στον χώρο του melodic deathcore/metalcore/groove/ και δεν συμμαζεύεται. Με το που μπήκαμε μέσα είχαν ξεκινήσει το σετ τους. Μόνο 6 κομμάτια μεν, τα Stand Down, Pathfinder, Levitate, Killing Time, I am Damnation και The End of All We Know ΑΛΛΑ!! Αλλά μιλάμε φίλοι μου για τρελό πάθος έτσι; Και στους 35 βαθμούς υπο σκιαν, να στάζουν κατακόκκινοι απο δύναμη, ιδρώτα, οργή και όγκο μιλάμε για φοβερό όγκο στα όργανα. Πολύ καλός ήχος, ακόμα και χωρίς τον μπασίστα τους που έμεινε πίσω λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, οι Bleed From Within σπάσανε με ευκολία πολλά άλατα, μετέδωσαν τρομερή ενέργεια και μας αποχαιρέτησαν εκφράζοντας πολλαπλώς την υπόσχεσή τους για σύντομη επάνοδο. Θα είμαι εκεί όποτε ξανάρθετε μάγκες, σας αξίζει!!
Σύντομο διάλειμμα, επιδρομή στα μπαρ για μπύρες και ξεδίψασμα και ύστερα απο κανα τεταρτο, οι Heaven Shall Burn, μια μπάντα που αδημονούσα να ακούσω σκάνε στην σκηνή. Η αλήθεια είναι οτι δεν τους ακούω όπως κάποτε, στην δεκαετία των 00s πιστεύω είχαν φτάσει στο απόλυτο με τρομερές κυκλοφορίες και όποιος τους είχε δεί στο Αν το 2008 και το 2011 θα θυμάται τον πανικό. Έκτοτε πιστεύω οτι έχουν χάσει αρκετή απο την σπιρτάδα και την βαρβαρότητα εκείνων των κυκλοφοριών αλλά πάνω στο σανίδι τα δίνουν όλα. Ο ήχος μας τα χάλαγε λιγάκι γιατί μια ακουγόταν καλά και τρεις μπούκωνε βαβουριάρικα, η διάθεση του κοινού ενώ ξεκίνησε μουδιασμένα λόγω μη συντονισμού με τις τελευταίες κυκλοφορίες της μπάντας, ξέσπασε σε δυνατά moshpit στα παλιά κομμάτια Voice of the Voiceless, The Weapon They Fear, Endzeit και στο τρομερό Behind a Wall of Silence και οι ίδιοι φάνηκαν να το απολαμβάνουν αρκετά. Δεν ξέρω αλλά σε σύγκριση με τους υπόλοιπους φάνηκαν ως ο αδύναμος κρίκος αλλά τουλάχιστον παίξανε κομμάτια που ο κόσμος τα περίμενε και σε πολλούς τους έφτανε αυτό.
Διάλειμμα για μια βόλτα και συνάντηση με πολλούς φίλους, ενόσω ετοιμαζόταν η σκηνή για τους Kreator, και γρήγορη επιστροφή στην θέση μας γιατί ο κόσμος πύκνωνε σαν μυρμήγκια γύρω απ την σκηνή δείγμα του τι θα ακολουθούσε. Αυτή ήταν η 6η φορά που έβλεπα live τους θεούς του γερμανικού -και όχι μόνο- thrash metal. Και πάντα, μα πάντα θα λέμε μετά απο κάθε εμφάνισή τους: "Αυτή ήταν η καλύτερη φορά των Kreator στην Ελλάδα". Ειδικά τώρα που όντας πλέον 55+, το να βλέπεις μια μπάντα να βγάζει τέτοια ενέργεια και δυναμισμό στην σκηνή, μέσα σε show απο φλόγες και φωτιές, με τον Violent Mind να δεσπόζει τεράστιος πίσω απο τα ντραμς, o κόσμος να τρελαίνεται και να τα δίνει όλα, καταλαβαίνεις γιατί παρα πολλοί τους θεωρούν ως την μεγαλύτερη thrash metal μπάντα όλων των εποχών και οχι άδικα. Hate Uber Alles, People of the Lie (εκεί ξέφυγα εντελώς χάθηκα), Εnemy of God, Betrayer, Phobia (χάθηκε η μπάλα στην πρώτη αυτή old school αναφορά), Satan is Real, Hordes of Chaos, Hail to the Hordes, 666-World Divided, Phantom Antichrist, Strongest of the Strong για μερικές απαραίτητες ανάσες και η τελευταία επέλαση με τα θηριώδη Terrible Certainty, Endless Pain, Violent Revolution, Flag of Hate και Pleasure to Kill που μας έστειλαν όλους για τσαϊ. Ο -ίσως υπερ του δέοντος ομιλητικός- Mille Petrozza για άλλη μια φορά μας έδινε τα εύσημα για το πόσο πολύ μας αγαπάει, όπως κι εμείς άλλωστε και έκλεισαν με την υπόσχεση για επιστροφή στην χώρα μας. Ίσως η καλύτερη εμφάνιση των Γερμανών στην χώρα μας.
Και φτάνει η ώρα για τους έτερους headliners, Amon Amarth, οι οποίοι ερχόμενοι με το "The Great Heathen Army" στις αποσκευές τους είναι η 6η τους φορά στην Αθήνα ως headline εμφάνιση. Να πω εδώ την μαύρη μου αλήθεια όλες τις προηγούμενες φορές για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν τα είχα καταφέρει να τους δώ και φέτος είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου οτι δεν υπήρχε περίπτωση να τους χάσω. Η ώρα μέχρι να στηθούν τα τεράστια σκηνικά (ήρθαν με το full stage show) πέρασε και οι Βικινγκς βγήκαν σε μια φοβερή σκηνή ως "Guardians of Asgaard" με δυο τεράστιους Viking πολεμιστές με κόκκινα μάτια να τους πλαισιώνουν και το κοινό να ακολουθεί πιστά τις προσταγές του Johan Hegg και τον ίδιο να μας κάνει κάθε φορά περήφανους με τα efharisto poly, efharisto poly Athena, Hellas (ναι ρε φίλε, δεν λεγόμαστε Greece)! Η μεγάλη πλειοψηφία της δισκογραφικής τους πορείας παρουσιάστηκε με εξαιρέσεις τα 3 πρώτα άλμπουμ και για κάποιο ανεξήγητο λόγο το διαμάντι του στέμματός τους "With Oden on Our Side" που έμεινε εκκωφαντικά στην απέξω. Χαμός εννοείται στο ίσιωμα με το που παίξανε το αιώνια λατρεμένο "Death in Fire" και το all time classic "Τhe Pursuit of Vikings". Ο τελευταίος δίσκος τους τιμήθηκε με τα "The Great Heathen Army", "Heidrun" και "Find a Way or Make One", απ το "Berserker" τα "Raven's Flight", "Τhe Berserker at Stamford Bridge" "Shield Wall" εκπροσώπησαν ίσως τον πιο μέτριο δίσκο τους ως τώρα, το αρκετά καλό "Jomsviking" με τα χιτακια του "First Kill" "Raise Your Horns" (με τον Johan να πίνει μέσα απο ένα τεράστιο κέρας), και "The Way of Vikings" (με τις Viking μονομαχίες στην σκηνή), το Deceiver of the Gods με το ομώνυμο (με τον Loke να "παρενοχλεί" τον Johan που τον αποκάλεσε "traitorous bastard" χαχαχ), το "Surtur Rising" με το δικό του κλασικό "Destroyer of the Universe" και το για πολλούς καλύτερό τους "Twilight of the Thunder God" με το ομώνυμο (και το "Guardians..." στην αρχή), στο τέλος του σετ, όπου μέσα απο μια θάλασσα κεραυνών ο Johan ώς άλλος Thor με το Mjolnir στα χέρια "μονομάχησε" με το ερπετό Jormugandr που "σηκώθηκε" στη σκηνή. Τι άλλο έμενε; Το κάλεσμα του Johan να κάνουμε όλοι κουπί στο "Put Your Back Into the Oar" όπου η μεγάλη πλειοψηφία έκατσε κάτω και κωπηλάτησε υπο το κάλεσμα του τιμονιέρη Johan, "Row"!! κάπου προς την μέση του live.... για άλλη μια φορά οι Amon Amarth δικαιολόγησαν την φήμη τους ως ένα απο τα καλύτερα melodic death metal, ειδικά στο να δίνουν καταπληκτικά show, οχι απλές συναυλίες.
Γενικά όλα τα συγκροτήματα έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ο κόσμος έμεινε καταευχαριστημένος και όλοι θα έχουμε να μιλάμε για πολλά χρόνια για μια extreme metal εμπειρία που προστέθηκε στις ήδη υπάρχουσες. Μια συμβουλή: α) Στο live -ειδικά σε extreme metal live- δεν πάμε ως ρεπορτερ ή ως βιντεοσκόποι. Βγάλτε 5-6 φωτο και απολαύστε την συναυλία. Ο εγκέφαλός σας είναι ο καλύτερος "σκληρός" και εκεί μέσα οι εμπειρίες θα μείνουν για πάντα εν αντιθέση με το κινητό σας που σήμερα είναι κι αύριο οχι. Και β) να πηγαίνουμε σε live αδέρφια, αυτή είναι η δική μας διασκέδαση ως metalheads. Σε όσα μπορούμε, ο χρόνος περνάει και είναι αμείλικτος και για εμάς και για τις μπάντες. Σε χαρές σαν κι αυτήν να ανταμώνουμε!
Y.γ: Ευχαριστώ τον αγαπητό φίλο Βασίλη Βαλκανίδη για τις φωτο καθόσον το δικό μου κινητό παρέδωσε πνεύμα μπαταρίας μετά τους Heaven Shall Burn..
