Θα έχετε καταλάβει βέβαια πως εδώ στο Brutalview ο κάθε συντάκτης έχει τον "τομέα", το στυλ στο οποίο είναι καλύτερος γνώστης.
Και λογικό βέβαια. Δεν είμαστε όλοι για όλα ούτε τέλειοι σε όλα. Έκαστος στο είδος του όπως έλεγε και μια διαφήμιση ζάχαρης. Ναι, ξέρω καφέ ήταν.
Όμως η στενότητα επιλογών με αναγκάζει να πώ εγώ δυο λογάκια για το νέο αλμπουμ των black θεών Seth απο την Γαλλία με τον γαλλικό στίχο. Παίζει πάντως να είναι και η πρώτη μου black metal κριτική ever. Θα βάλω τα δυνατά μου λοιπόν. Εξάλλου πιστεύω πως η άποψή μου ως κάποιος μη έχων και καλή επαφή με το είδος θα βοηθήσει κάποιους καλύτερα στο να αποφασίσουν αν αξίζουν να καταθέσουν τα χρήματά τους στο CD των Γάλλων.
Και μα το Θεο, οι ζεσουίδες τα πάνε περίφημα, καταπληκτικά θα έλεγα. Πέρα απ τους κλασικούς δαιμονιώδεις ρυθμούς κιθάρας και ντραμς που φυσικά κατακλύζουν τα κομμάτια, υπάρχουν αυτές οι α-πί-στευ-τες μελώδίες, κατσκότεινες και μαγευτικές που πλημμυρίζουν όλο το δίσκο, απ την αρχή ώς το τέλος του.
Οι ρυθμοί δεν είναι όλη την ώρα τσίτα-για-την-τσίτα αλλά έχουν και κάποιες ελαττώσεις ταχύτητας τόσο ώστε να πάρει μια μικρή ανάσα το κομμάτι πριν ξανακατέβει στις αβύσσους. Καλά μιλάμε ο ντραμερ παίζει με 10 πόδια και 20 χέρια. Αλλά όταν το πάει χαλαρά έχει απόλυτο έλεγχο και ουσία στο παιξιμό του.
Πάντως ο δίσκος θα έλεγα οτι έχει πάμπολλα symphonic ή majestic στοιχεία και παραπέμπει στα πρώτα Cradle of Filth (περιόδου Dusk..) και Dimmu Borgir (περιόδου Εnthroned...) ενώ απ ότι κατάλαβα οι Seth που είναι αρκετά παλιοί στο χώρο, κάπως έτσι παίζανε στις αρχές και μετά αλλάξανε για να επανέλθουν στο "μεγαλειώδες" στυλ με αυτόν τον δίσκο. Όπως και να έχει οι "ατμόσφαιρες" παίζουν καταλυτικό ρόλο στον δίσκο που ενώ κιθαριστικά και ντραμιστικά γίνεται "της ανωμαλίας", αυτές (οι ατμόσφαιρες) πέφτουν σαν πυκνή ομίχλη στο όλο ηχητικό αποτέλσμα και χάνεσαι μέσα στην χιονοκαταιγίδα, συνεπαρμένος απο το τελικό αποτέλεσμα.
Πραγματικά ο δίσκος με συνεπήρε και δεν το περίμενα. Τον ξανάκουσα στα καπάκια 3 φορές. Αυτό ήταν, το στοίχημα το είχε κερδίσει, οι δαιμονιώδεις ρυθμοί του σε συνδυασμό με τις μυστικιστικές καταχθόνιες ατμόσφαιρες χωρίς να είναι αυστηρά symphonic ή majestic σε κερδίζουν ακόμα κι αν δεν έχεις καθόλου επαφή με το είδος.
Εν κατακλείδι οχι απλώς τον συστήνω αλλά θα τον τσιμπήσω κιόλας εγώ που έχω να αγοράσω black δίσκο απο την εποχή του Enthrone Darkness Triumphant. Για μένα είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ το "La Morsure du Christ" των Seth και αφού κέρδισαν εμένα πιστεύω θα κερδίσουν κι άλλους.
Ως εκ τουτου...
Βαθμολογία:
9/10
