Ώρα για thrash! Και όταν λέμε "thrash" βεβαίως o νους αυτομάτως πάει στις δυο μεγάλες σχολές του είδους: Αμερική και Γερμανία. Με την δεύτερη και το νέο άλμπουμ των γερόλυκων Destruction θα ασχοληθούμε εδώ.
Τι να πρωτοπεί κανείς για τους Destruction; Ένα εκ των τριών Big 3 της Γερμανίας (αντε 4 αν βάζεις μέσα και τους Tankard), με τεράστια ιστορία πίσω τους, προπάτορες του ήχου με τα "Eternal Devastation", "Infernal Overkill" και "Release from Agony" άλμπουμ τους να μένουν στην ιστορία.
Απο το 2000 και μετά -δηλ. απο την επανασύνδεση και μετά- εντούτοις, η πορεία τους χαρακτηρίζεται απο πολλά σκαμπανεβάσματα. Ναι μεν παραμένουν πιστοί στο thrash metal αλλά κανείς δεν θα τους έλεγε και ως άκρως επιτυχημένους. Μια πλειάδα απο μέτρια άλμπουμ το φανερώνει αυτό.
Το καινούριο λοιπόν άλμπουμ με έβαλε στην αφετηρία για την ακροασή του απο αυτό ακριβώς το σημείο: Δηλ. χωρίς πολλές προσδοκίες και αναμονή για κάτι το σπουδαίο.
Το καλό είναι αυτή τη φορά με εξέπληξαν ευχάριστα. Η τελευταία φορά που ήμουν με τέτοιο ικανοποιητικό χαμόγελο στο πρόσωπό μου και αφορούσε τους Destruction ήταν στο "All Hell Breaks Loose" πριν 22 χρόνια.
Στο μεσοδιάστημα απο τότε έως τώρα, ασχολήθηκα περιστασιακά. Μέσω του παλιού BrutalView μου είχε δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθώ το 2016 με το τότε άλμπουμ τους "Under Attack" το οποίο είχε αφήσει καλές εντυπώσεις μεν αλλά με αρκετά fillers δε.
Οπότε ας περάσουμε στα του "Diabolical" δίσκου: Κλασικοί Destruction ρυθμοί και πολλά γκάζια με το "καλημέρα" του δίσκου, τα κομμάτια συνεχίζουν σε αυτό το στυλ σχεδόν αδιάκοπα με εναλλαγές σε άλλα κομμάτια προς πιο mid-tempo (πράγμα που τους ταιριάζει γάντι).
Η speed πλευρά τους και το δυναμικό rhythm section σε συνδυασμό με την αλλαγή του ιδρυτικού μέλους τους και κιθαρίστα Mike Sifringer έφεραν φρέσκο ήχο στις κιθάρες με ιδέες που ακούγονται λες και βγήκαν απ το ένδοξο παρελθόν τους.
Εντάξει προς το τέλος τα κομμάτια κάνουν μια "κοιλιά" λόγω του οτι κάποια κομμάτια ακούγονται βαρετά και επαναλήψιμα σαν να τους στέρεψε η έμπνευση. Το καλό ευτυχώς είναι οτι στέκονται στα 4-4και κάτι λεπτά οπότε τελειώνουν γρήγορα, αλλά όπως είπα χωρίς να σου τραβήξουν το ενδιαφέρον.
Πάντως στα 11 κομμάτια (βγάζω έξω το εισαγωγικό instr. και την διασκευή στους GBH) τα 7 κινούνται σε αρκετά καλά επίπεδα ενώ τα 4 το προσπαθούν. Δεν το λές και άσχημο. Στο προηγούμενο άλμπουμ τους ίσχυε το ανάποδο.
Η φωνή του Schmier είναι σε μεγάλη φόρμα και μπολιάζει τα κομμάτια με την προσωπικότητά της, ενώ το κιθαριστικό δίδυμο με τον ερχομό του Martin Furia όπως είπα παίζει τα ρέστα του ακόμα και στα μέτρια κομμάτια.
Εν κατακλείδι, το "Diabolical" είναι ένας αρκετά καλός δίσκος, τίμιος και αντάξιος της βαριάς "φανέλας" των Destruction. Οι φαν του συγκροτήματος μπορούν να επενδύσουν άφοβα (σχετικά) και οι υπόλοιποι thrashers μπορούν να το εντάξουν στην δισκοθήκη τους κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον. Μπορεί να μην είναι η πρώτη τους επιλογή για φέτος αλλά σίγουρα θα είναι η δεύτερη.
Ως εκ τούτου...
Βαθμολογία:
7,4/10
Bandcamp https://destruction.bandcamp.com/
Facebook https://www.facebook.com/destruction
