Mε τα ιστορικά μεγάλα ονόματα του thrash χώρου πάντα θα έχω μια σχέση πατέρα-γιού.
Όπως ο γιος που όταν μεγαλώνει φεύγει και φτιάχνει την τύχη του επισκεπτόμενος όμως και πότε-πότε τον πατέρα του, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με μένα με αυτά τα συγκροτήματα.
Απο καιρού εις καιρόν τα "επισκέπτομαι" για να θυμηθώ κορυφαίες τους στιγμές ή για να δώ σε τι φάση βρίσκονται τώρα. Μια τέτοια αφορμή για "επίσκεψη" μου δόθηκε και τώρα με το νέο δίσκο των γερόλυκων Exodus.
H μπάντα που γέννησε το thrash μαζί με τους Metallica και τους Slayer στην Δυτ.Ακτή των ΗΠΑ, συνεχίζει στον ίδιο δρόμο όπως τότε. Στα βήματα του μνημειώδους "Bonded by Blood" ή του κορυφαίου "Fabulous Disaster". Μπορεί κάποιοι να τους θεωρούν παρωχημένους και ξεπερασμένους. Όλοι όμως τους βγάζουν το καπέλο και τους σέβονται γιατί ακόμα και τώρα σε τέτοιες ηλικίες (60 παρα πέντε) συνεχίζουν να thrash-αρουν με αρκετά καλά αποτελέσματα.
Ένα τέτοιο δυνατό αποτέλεσμα είναι και το "Persona Non Grata". Τώρα όποιος έχει παρακολουθήσει την πορεία των Exodus τουλάχιστον απο την επανασύνδεσή τους το 2004 και το "Tempo of the Damned" έως σήμερα, δεν θα σταθεί ιδιαίτερα στο πως ακούγονται αφού λίγο ως πολύ έχουν κρατήσει ένα στυλ.
Αυτό του μοντέρνου μεν αλλά πατώντας σε παραδοσιακές thrash βάσεις, ήχου. Με κιθάρες δυνατές και κοφτερές, shredding riffs και στακάτα παιξίματα, και απο κοντά τα χαρακτηριστικά solos του δίδυμου Holt-Altus δίνουν για μια ακόμη φορά το σήμα-κατατεθέν των Exodus.
To ίδιο συμβαίνει και στο ryhthm section που στέκεται άξια στο ύψος των κομματιών και δεν σου αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.
Εκείνο που με ψιλοχάλασε ήταν η φωνή του Souza που μάλλον όσο γερνάει ακούγεται σαν γριά που σκούζει παρά σαν κάτι πιο άγριο. Θα του έλεγα να την κρατήσει σε ένα επίπεδο και να αφήσει τις τσιρίδες γιατί αφήνει μια αίσθηση καρικατούρας που χάνει όμως τον fun χαρακτήρα της και απλά προκαλεί μουδιασμένα μειδιάματα.
Τούτου δοθέντος ας περάσουμε και στα αρνητικά του δίσκου. Επιτέλους ρε παιδιά πάρτε το απόφαση να βγάλετε έναν πιο μαζεμένο δίσκο σε διάρκεια. Τhrash και κομμάτια άνω των 6 λεπτών δεν συμβαδίζουν (εκτός κι αν είστε οι Metallica στα 4 πρώτα). Δεν μπορώ να καταλάβω τόσα χρόνια γιατί επιμένουν να "φορτώνουν" τα κομμάτια, τραβόντας τα απ τα μαλλιά γεμίζοντάς τα με solos και ανούσιες επαναλήψεις.
Στα μικρά τους κομμάτια εδώ μέσα, σπέρνουν στην κυριολεξία. Παίζουν, τα σπάνε, τέρμα. Στα μεγάλα όμως μετά τα 4 λεπτά, το καταλαβαίνει κι ένα μικρό παιδί οτι έχουν πρόβλημα σύνθεσης και επανάληψης.
Αυτός ήταν και ο λόγος που σταμάτησα να τους ακολουθώ μετά το "Shovel Headed Kill Machine". To γεγονός οτι με κούραζαν αφάνταστα οι δίσκοι τους και δεν ξεπερνούσα ποτέ την μέση του άλμπουμ.
Εν κατακλείδι. Δεν είναι κακός δίσκος αλλά πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξουν την φιλοσοφία των επόμενων δίσκων αν θέλουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον των οπαδών τουλάχιστον σε ανεκτά επίπεδα.
Ως εκ τούτου...
Βαθμολογία:
6,7/10
Facebook https://www.facebook.com/exodusattack
Homepage https://exodusattack.com/site/
