Nα λοιπόν κι ένα σχετικά παλιό συγκρότημα που υπέπεσε στην αντίληψή μου μόλις πρόσφατα.
Η αλήθεια είναι ότι πως απορώ κι εγώ πως δεν τους ήξερα τόσα χρόνια, αφού ήμουν και είμαι μεγάλος fan του melodeath.
Οι Omnium Gatherum λοιπόν είναι μια σχετικά παλιά μπάντα που ξεκινάει την ύπαρξή της στα τέλη των 90's και με πρώτο δίσκο το 2003. Έκτοτε έχτισε την δισκογραφία της σταθερά στον χώρο του melodic death με 8 δίσκους δυνατούς και σταθερά προσηλωμένους στις βασικές αρχές του είδους.
Για να έρθουν λοιπόν χτες με τον 9ο δίσκο τους με τίτλο "Origin" και να συνεχίσουν την παράδοση στο melodic death metal...Και κάπου εδώ θα τελείωνε η κριτική μαζί με όλα τα τυπικά "ζήτω" και "μπράβο" να την συνοδεύουν. Φευ!!
Φευ, γιατί; Θα εξηγηθώ αμέσως. Η αλήθεια είναι οτι επειδή είχα λίγο χρόνο έκατσα και άκουσα πολλά παλιά κομμάτια τους απο αυτήν την μπάντα που μου διέφευγε της προσοχής τόσα χρόνια. Και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Συνθέσεις βαρβάτες με καλοδουλεμένο υλικό, στιβαρό, και ισορροπημένη σχέση μεταξύ μελωδίας και καφρίλας.
Και μετά άκουσα και το "Origin". Eιλικρινά μιλάμε αν εξαιρέσω την παραγωγή με τον μπομπάτο ήχο και το δυνατό rhythm section, οι συνθέσεις είναι παντελώς ασταθείς και ρηχές όσο δεν πάει.
Μουσική που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι soundtrack κάποιας Hollywood-ιανής παραγωγής, πομπώδης και με πληθώρα απο "ανεβαστικά" πλήκτρα και γλυκανάλατες μελωδίες. Το χαρούμενο στοιχείο περισσεύει στα κομμάτια (αντε πλην ενός-δυο).
Βρήκα να πέσω στην περίπτωση σκέφτηκα, να ακούσω το πρώτο τους άλμπουμ για κριτική και να είναι τόσο σαχλόγλυκο σαν παραωριμασμένος χουρμάς; Παιχτικά τα παλικάρια είναι άψογοι, μην γελιέστε. Συνθετικά όμως αυτό που παρουσιάζουν εδώ μέσα είναι λές και έβαλες σε ένα δίσκο του Axell Rudi Pell κάφρικα φωνητικά και πλήκτρα απο κάποια χαζοαμερικάνικη σειρά των 80's.
To μόνο που θυμίζει οτι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα υποείδος του death metal είναι τα κάφρικα φωνητικά του Jukka Pelkonen αλλά κι αυτά όσο δυνατά και άγρια κι αν είναι, ακούγονται τόσο παράταιρα μέσα στην όλη χαρούμενη ατμόσφαιρα. Κοίτα, δεν είναι και εντελώς Stratovarius ή Gamma Ray, αλλά πάει το majore στοιχείο σύννεφο. Ειδικά στα solos και στα πλήκτρα. Και επιπλέον, αυτή η έντονη ατμόσφαιρα του συναισθήματος ηλιοβασιλέματος στο Venice beach που σου αποπνέει ένας melodeath δίσκος δεν είναι καλό.
Εν κατακλείδι ο δίσκος προσωπικά δεν με χάλασε αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Οχι όπως τρελάθηκα φεριπείν με το νέο άλμπουμ των συναγωνιστών τους Be'Lakor ή με κάποια απο τις παλιότερες δουλειές τους που σαφώς πατάγανε καλύτερα στα πόδια τους. Για να κάνω μια περίληψη: Αδιάφορος δίσκος. Σε άλλους θα αρέσει σίγουρα καθώς θα τους πλημμυρίζει με όλα αυτά τα θεσπέσια ηχοχρώματα και τις up-tempo μελωδίες αλλά στο τέλος αυτό που θα μείνει είναι η αίσθηση του επιφανειακού και σαχλόγλυκου.
Στους οπαδούς που ξέρουν να εκτιμάνε το "καλό λάδι" θα τους πρότεινα να επενδύσουν στο νέο Be'Lakor ή στο νέο Swallow the Sun που έρχεται και να συνεχίσουν να ακούνε τις παλιότερες στιγμές της μπάντας γιατί με τούτην εδώ μάλλον θα απογοητευθούν. Όσο γκριζόμαυρο κι αν έκαναν το πλαίσιο του εξωφύλλου, αυτό που σου μένει και σου καρφώνεται είναι το ροζοφούξια στο κέντρο του. Κι αυτό σίγουρα κάτι λέει.
Ως εκ τούτου...
Βαθμολογία:
6/10
Facebook: https://www.facebook.com/omniumgatherumband
Homepage: https://www.omniumgatherum.org/
