Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να κάνω κριτική στην εν λόγω μπάντα αφού ακούσω καλά το νέο άλμπουμ
τους και όχι υπό το πάθος και την έξαψη της αναμονής των 9 χρόνων. Πολλές φορές ακριβώς γι αυτόν τον λόγο δεν βλέπουμε τα αρνητικά ενός δίσκου και παρασυρμένοι από το προσωπικό μας γούστο εκθειάζουμε υπερβολικά και δεν δίνουμε έτσι την σφαιρική όψη του.
Μετά λοιπόν από ένα τεράστιο διάλειμμα 9 ολόκληρων χρόνων, -ένας Θεός ξέρει τι συνέβη στο μεσοδιάστημα και γιατί αργήσαν τόσο- απο το τελευταίο τους αλμπουμ "Aeons Black" του 2012, οι "Σουηδοί Cannibal Corpse", οι Aeon είναι ξανά μαζί μας.
Το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "God Ends Here" είναι εδώ λοιπόν και εμείς στην ευχάριστη και όμορφη θέση για να το ακούσουμε και να το κάνουμε κτήμα μας. Λοιπόν θα προσπαθήσω όσο το δυνατόν να σταθώ κοντά σε αυτό που μου έβγαλε ο δίσκος.
Η αλήθεια είναι οτι αυτόν τον δίσκο πήγα να τον κάνω κριτική με "κλειστά τα μάτια". Ευτυχώς είπα πρώτα να τον ακούσω. Αυτό μην σας βάζει σε άσχημες σκέψεις περι κακής ποιότητας του δίσκου. Το αντίθετο. Ηχητικά είναι όλα τα χαρακτηριστικά των Aeon εδώ: Από τις κλασικές δίκασες και τα στακάτα riff έως τα φωνητικά που ξερνάνε βόρβορο και δυσωδία.
Ο δίσκος έχει "δανειστεί" όλες τις επιρροές που έβρισκες και στα προηγούμενα άλμπουμ τους. Απ' την κυρίαρχη που παραμένουν φυσικά οι Cannibal Corpse, τους Morbid Angel/Hate Eternal και τους... Decapitated!! Nαι όντως φίλοι μου υπάρχει ένα κομμάτι που θα σας θυμίσει αρκετά έναν ύμνο των εν λόγω Πολωνών...
Που εδράζονται λοιπόν οι ενστάσεις μου; Πρώτον και πιστεύω θα συμφωνήσουν κι άλλοι σε αυτό. Τα πολλά intros του δίσκου. Θα νόμιζε κανείς πως τα συγκεκριμένα δίνουν μια "ταυτότητα" στον δίσκο. Δεν είναι όμως έτσι. Γιατί εκεί που πας να πορωθείς ξαφνικά στο κόβει και σε γειώνει. Οι πολλές ασυνέχειες κοστίζουν σε συνεκτικότητα του δίσκου.
Δεύτερον και ουσιαστικότερον. Η μπάντα όσο solid και μπομπάτη κι αν ακούγεται, δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Λυπάμαι που το λέω γιατί τους λατρεύω, αλλά ειλικρινά επειδή τους ακολουθώ πολλά χρόνια, ο ήχος τους είναι πλέον στατικός και μονόπλευρος.
Και γιατί το λέω αυτό; Επι της ουσίας καμμιά εξέλιξη δεν υπάρχει μετά απο 9 χρόνια απραξίας. Συνεχίζουν απο το σημείο που σταμάτησε το "Aeons Black". Δηλ. πήγαν να δώσουν έναν φρέσκο αέρα με το δεύτερό τους αλμπουμ -το τρομερό "Rise to Dominate"- αλλά αντί να συνεχίσουν να αναπτύσσουν τα θετικά του σημεία κυκλοφόρησαν δυο -τρία πλέον με το καινούριο- ίδια άλμπουμ.
Εν κατακλείδι. Δεν είναι κακός ή άσχημος δίσκος. Σφύζει απο δύναμη και και ξεχειλίζει οργή. Παικτικά είναι άψογος. Όμως κινδυνεύουν να βαλτώσουν στην επαναληψιμότητα και στην προβλεψιμότητα. Πρέπει να ανανεώσουν τις ιδέες τους στην σύνθεση και να για να μην χρειαστεί να πεί κάποιος στον επόμενο τους: "Α νέο Aeon; E εντάξει μωρέ έχω τα υπόλοιπα, δεν θα μου λείψει".
Y.Γ. Το μισό στην βαθμολογία είναι λόγω της προσωπικής αδυναμίας που τους έχω. Οπότε...
Ως εκ τούτου...
Βαθμολογία:
7,5/10
