Όταν φτάνεις στο σημείο να έχεις βάλει το πήχη τόσο ψηλά με "Ashes Of The Wake", "Sacrament" και "Wrath" σίγουρα δεν μπορείς να το ξανακάνεις τόσο ευκόλα έως κι απίθανο θα έλεγε κανείς.
Ha! Έλα όμως που το κατάφεραν οι τιτάνες LOG! Χωρίς φυσικά τα τελευταία τρία albums να είναι μέτρια σε καμία περίπτωση, αλλά αντιθέτως να κρατάνε μία σταθερή πορεία που δύσκολα μία μπάντα καταφέρνει γενικότερα να συνεχίζει ανοδικά συνεχώς χωρίς να κάνει κοιλιά. Απλά το συγκεκριμένο υλικό έχει όσα έχουν οι πρώιμοι δίσκοι και αυτό είναι ωμότητα, ξύλο, καφρίλα και μελωδία ταυτόχρονα. Δεν μπορώ να γενικευτώ οπότε ας το πάρουμε κομμάτι-κομμάτι.
Ξεκινάμε με το "Nevermore" που αποτέλεσε και το πρώτο single και καταφέρνει να συνδυάσει τα μλεωδικά σημεία και τα άγρια ξεσπάσματα με φοβερές εναλλαγές που μόνο οι LOG ξέρουν να το κάνουν τόσο καλά. Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτό το τραγούδι είναι το "Memento Mori" αντιστοίχως από το προηγούμενο δίσκο.
Έπειτα μπαίνει το "Vanishing" που απλά μας πηγαίνει στα χρόνια μεταξύ "Wrath" και "Sacrament" με riffs που ξεπερνάνε κάθε άλλο. Αλλεπάλληλες κιθαριστικές εναλλαγές είτε με τεχνικά περάσματα είτε με mid-tempo γυρίσματα και τα drums να δίνουν πόνο με τα κάφρικα φωνητικά του Randy.
Συνεχίζουμε με το "To The Grave" που συνεχίζει να μας πιάνει από το λαιμό χωρίς σταματημό με ένα φοβερό ρεφρέν που κολλάει τέλεια με το υπόλοιπο κομμάτι και γεννά ένα πολύ δυνατό αποτέλεσμα και αυτό θυμίζοντάς μας τα πρώτα βήματα της μπάντας.
Καλά, το "Ditch" είναι το πιο κλασσικό κομμάτι LOG του δίσκου χωρίς αμφιβολία. Η ταυτότητα των LOG βρίσκεται ξεκάθαρα σε αυτό το τραγούδι σαν να σου λέει "Αυτό είναι οι LOG". Ένα από τα δυνατότερα κομμάτια της μπάντας γενικότερα και ειδικά σε live φαντάζομαι τι έχει να γίνει με αυτό.
Το δεύτερο single και τίτλος του δίσκου "Omens" κατ'εμέ είναι το πιο αδύναμο τραγούδι αλλά και πάλι καταφέρνει να σου δώσει το στίγμα της μπάντας με πολύ οπαδικό τρόπο και θεωρώ πως είναι πιο πολύ συναυλιακό κομμάτι αλλά και μέσα στο δίσκο περνάει πολύ ευχάριστα.
Άλλη μία κομματάρα, το "Gomorrah", με λίγο πιο mid-tempo ρυθμούς και πιο βαρύ κούρδισμα ίσα-ίσα για να πάρουμε μία -μικρή- ανάσα χωρίς αυτό να σημαίνει πως το κομμάτι είναι ήρεμο.
Ακολουθεί το "Ill Designs" με βαριά riffs και πιο εύκολα γυρίσματα αλλά βαράει τέλεια συνεχίζοντας τη παράδοση και τις μουσικές αρχές των LOG χωρίς να κουράζει καθόλου.
Μετά έχουμε το τρίτο single, "Grayscale", που έχει λίγο απ'όλα, είτε mid-tempo παιξίματα, είτε τεχνικές καφρίλες είτε πιασάρικο ρεφρέν και παίρνει τη θέση άξια μέσα στο δίσκο.
Προ-τελευταίο τραγούδι που μπαίνει με πάνκικο τρόπο και με 2μιση λεπτά γεματά οργή και thrash/punk επιθετικότητα για να μας ξεσηκώσει λίγο πριν ακολουθήσει το τελευταίο τραγούδι.
Το "September Song" διαθέτει τα βαρύγδουπα παιξίματα των LOG με μία μπασογραμμή που ηχεί συνεχώς, καθώς τα τεχνικά riffs προς τη μέση δημιουργούν ένα φοβερό κράμα μελωδίας και μουσικής έκρηξης, ενώ το ρεφρέν έχει μελαγχολικό τόνο που εναλλάσεται με τα πιο brutal γυρίσματα. Κλείνοντας, τα βιολιά αυξάνουν αυτή τη μελαγχολία και δημιουργούν μία φοβερή ατμόσφαιρα για να κλείσουν αυτό το δίσκο.
Αυτό το album απλά είναι από τα πιο καλογραμμένα και ώριμα της μπάντας και αναμφίβολα παίρνει τη θέση του ανάμεσα σε "Ashes Of The Wake" και "Sacrament" ακόμα και από το καλλιτεχνικό και το παραγωγικό επίπεδο. Κατά τη γνώμη το καλύτερο album μετά το "Wrath" -αν και τα υπόλοιπα αξιέπαινα- αλλά αυτό ξεκάθαρα έχει πολλά old school vibes και κάθε κομμάτι είναι ξεχωριστό.
Βαθμολογία:
9/10
Facebook: https://www.facebook.com/lambofgod/
