Ήρθε η ώρα, περιμένοντας 2 ολόκληρα χρόνια για αυτό το live, και για τους Slipknot συνοδευόμενοι από ένα υπέροχο line-up να επισκεφτούν την Ελλάδα.
Τελευταία ημέρα για τη διοργάνωση του Release Athens Festival με μία όμορφη και συνάμα ζεστή καλοκαιρινή μέρα και τι καλύτερο από παγωμένες μπύρες και ατελείωτη μουσική για extreme γούστα.
Δυστυχώς, λόγω κάποιων υποχρεώσεων, έχασα τις 3 πρώτες μπάντες που ήθελα να απολαύσω αρκετά και ευτυχώς τουλάχιστον έφτασα ακριβώς την ώρα που οι Jinjer ανέβηκαν στη σκηνή.
Οι Jinjer μπορώ να πω ότι με εξέπληξαν με πολύ όμορφο τρόπο. Ο κιθαρίστας δημιουργούσε φοβερές μελωδίες με αρκετά κοφτά breakdowns που κυμαίνονταν σε ένα στυλ μεταξύ deathcore και nu-metal με αρκετά djent στοιχεία. Ο μπασίστας ήταν απλά φοβερός με τις δικές του μελωδίες να εναλλάσονται και να γεμίζουν υπέροχα το κιθαριστικό κομμάτι και έδεναν πολύ ωραία έτσι οι συνθέσεις μεταξύ τους. Ο drummer δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις με το Meshuggah attitude που από τη μία έφερνε εκρήξεις σε κάθε χτύπημα και από την άλλη έντυνε με τα πιο τεχνικά και prog παιξίματα κάθε τραγούδι. Τέλος η μοναδική και επιβλητική Tatiana κατάφερε να με ανατριχιάσει από τη μία με τα υπέροχα και γλυκά καθαρά της και από την άλλη με τα βίαια growls ειδικά στις εναλλαγές που ακόμα δεν ξέρω πως το καταφέρνει τόσο καλά. Φοβερή παρουσίαση και υπέροχο καλωσόρισμα από τους Ουκρανούς με μία σύσταση που είναι πολύ δεμένη και άρτια επαγγελματική.
Μικρό διάλειμμα και οι Βραζιλιάνοι Sepultura φέρνουν τη σφαγή χωρίς πολλά λόγια. Με το thrash/death ύφος και τα βραζιλιάνικα toms να γεμίζουν όλο το stage, έπαιξαν μία γκάμα από νέα και πολλά παλιά και κλασσικά κομμάτια μεταξύ αυτών φυσικά και τα "Territory", "Propaganda", "Refuse/Resist", "Ratamahatta", "Kairos" και "Roots Bloody Roots". Οι κιθάρες με βίαιο στυλ και δυνατά riffs εντυπωσίαζαν το κοινό ειδικά στα πιο old school τραγούδια. Ο μπασίστας, όπως ήδη ξέραμε, δεν μπόρεσε να παρευρεθεί λόγω του τραγικού χαμού της γυναίκας του, αλλά η αναπλήρωσή του απέβη επιτυχημένη με τις βαριές μπασογραμμές να ηχούν στη σκηνή. Τα drums είχαν απίστευτο ήχο με τα τύμπανα και τα αφρικανικά toms να σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Τέλος, ο επι 25 έτη αμφιλεγόμενος -λόγω της γνωστής ιστορίας- frontman Dereck Green, -κατα την γνώμη μου- καταφέρνει να σταθεί αρκετά καλά με τα thrash metal growls να βγαίνουν με επιτυχία από το λαρύγγι του.
Τελευταίο διάλειμμα για μερικές μπύρες και χαλάρωση, γιατί αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει είναι απερίγραπτο. Πρώτη φορά που κατάφερα να δω τους αγαπημένους μου Slipknot και όσο κι αν ήξερα ότι θα περάσω τέλεια, το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο. Έχοντας σαν intro ένα κομμάτι των AC/DC και άλλο ένα country τραγούδι με το πανό να καλύπτει όλη τη σκηνή, κατευθείαν χωρίς πολλά-πολλά μπαίνει το riff από το "Disasterpiece" και το γέλιο του Corey Taylor ξεσηκώνει όλους μας. Ένα καταιγιστικό setlist με old school κομμάτια όπως "Wait And Bleed", "The Heretic Anthem", "Before I Forget" και "Duality", αλλά και πιο καινούρια κομμάτια όπως "All Out Life", "Unsainted" συνδυάζονται άψογα με τις ενδιάμεσες τεράστιες επιτυχίες "Psychosocial", "Sulfur" και "Dead Memories", καθώς και το "Chapeltown Rag" από τον επερχόμενο δίσκο. Η μοναδική φωνή και ιδιοσυγκρασία του Corey Taylor, τα επιθετικά riffs και η επιβλητική παρουσία των Jim Root και Mick Thomson, τα άπιαστα παιξίματα του Jay Weinberg, η τρέλα και οι τυμπανοκρουσίες των Clown και Tortilla Face, η καφρίλα και τα dj παιξίματα του Sid Wilson, οι ακραίες μπασογραμμές του Alessandro και τα άρρωστα samples του Craig ξεσηκώνουν το κοινό που τραγουδούν παράλληλα τα κομμάτια μαζί τους, συνοδευμένα με αμέτρητα mosh pits και κόκκινα καπνογόνα. Το encore γίνεται με ωμότητα με το "People = Shit" και για κλείσιμο το "Surfacing", ενώ η βραδιά σβήνει με το outro του "Til We Die" αφιερωμένο στον Paul Gray και Joey Jordison.
Αμέτρητος κόσμος που άγγιξε τους 28.000 και μία νύχτα γεμάτη ακραίες μουσικές και φοβερές παρουσίες. Οι Slipknot όπως πάντα επαγγελματίες αλλά και οι υπόλοιπες μπάντες χωρίς καμία αμφιβολία. Περιμένουμε το νέο δίσκο των Slipknot, λοιπόν, γιατί κι οι ίδιοι μας υποσχέθηκαν σύντομα άλλο ένα άρρωστο live. Όποιος κατάφερε να πάει, σίγουρα ξέρει τι εννοώ!
