Είναι μεγάλη χαρά όταν βλέπεις ένα τόσο δυνατό φεστιβάλ όπως το Athens Extreme να επιστρέφει και πάλι με ένα σαρωτικό τριήμερο, εξίσου ακατέργαστο με το περσινό.
Αυτή τη φορά με περισσότερη απήχηση από τον κόσμο, που ήρθε για να δει όλα τα συγκροτήματα και τις τρεις μέρες στον Ναό της Αθήνας, και μπορούμε να πούμε πως αυτό το τριήμερο ήταν κάτι παραπάνω από απλή εμπειρία, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Κι αυτό διότι κάθε metalhead εκεί έξω περίμενε την αγαπημένη του μπάντα να κάνει την εμφάνιση της πάνω στο stage του Temple, κάποιοι από αυτούς θα έβλεπαν και πάλι ζωντανά μία από αυτές τις μπάντες, ενώ άλλοι θα τις βίωναν για πρώτη φορά (βάζοντας κι εμένα τον ίδιο μέσα σε αυτή την κατηγορία), γιατί εκτός από τα δικά μας εγχώρια ονόματα, επικράτησαν πέντε σπουδαία ονόματα του εξωτερικού.
Όταν είδαμε τις πρώτες ανακοινώσεις των Master, Death Strike, Centinex, και πιο μετέπειτα αυτά των Gehennah και Terrörhammer, δεν το χωρούσε ο νους μας, πως θα τα παρακολουθήσουμε κοντά επί σκηνής, κι όμως είναι αληθινό από κάθε άλλη φαντασία, κάπου εδώ αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στη διοργάνωση! Τέτοιες στιγμές, τέτοια στησίματα, και πολλές άλλες προσπάθειες που πραγματοποιήθηκαν σπανίζουν, κι είναι τόσο υπέροχο όταν τα βλέπεις όλα αυτά να συμβαίνουν σε τρεις ξεχωριστές βραδιές, με πολύ χαβαλέ, κι αγάπη για τον ακραίο Extreme ήχο! Και το καλύτερο; Να βλέπεις ένα underground φεστιβάλ όπως το Athens Extreme να εξελίσσεται όλο και πιο πολύ, σε σημείο που να μην μπορείς να φανταστείς για το τι είναι ικανό να φέρει στα επόμενα τριήμερα. Ειλικρινά ευχόμαστε ολόψυχα στον Κώστα και τον Πάνο να συνεχίσουν αυτό που κάνουν τα τελευταία χρόνια, με τον τρόπο που μόνο οι ίδιοι ξέρουν και κάνουν καλύτερα, ευχαριστούμε για όλα παιδιά!
Με μεγάλη μου χαρά, σας παρουσιάζω το Live Report του φετινού Athens Extreme Festival, μία από τις τελευταίες BrutalView ανταποκρίσεις για το 2024, εύχομαι σε όλους κι όλες καλή ανάγνωση!
Day 1 - 13/12/2024
Η έναρξη του τριημέρου ξεκίνησε αρκετά δυναμικά, με τους δικούς μας Eternal, ένα νεοσύστατο σχήμα που προέρχεται από τα Αθηναϊκά πλαίσια, παραδίδοντας μαθήματα καλο-παιγμένου, oldschool Thrash Metal που πλησιάζει καταστάσεις τύπου Metallica, Havok, Municipal Waste (και λίγο DRI/Suicidal Tendencies στα φωνητικά), κι ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς σε κλασικές 80ς περιπτώσεις, με γρήγορο tempo και clean εισαγωγές που σου χαϊδεύουν τα αυτιά. Έχοντας εμπειρίες σε διάφορες εμφανίσεις σε φεστιβάλ (Schoolwave, Golden R. Fest) και σε μερικά opening acts (σε Karma Violens, Sacrificial Death κλπ), και δύο εντυπωσιακά singles (“No Escape” και “Bloodspill”), καταλαβαίνεις πως αυτά τα παιδιά ζουν για αυτό κι αγαπάνε αυτό που κάνουν, κι ο κόσμος τη πρώτη μέρα έδειξε το ενδιαφέρον του, σε μία μπάντα που μπορεί να κάνει πολλά κι ωραία πράγματα στο μέλλον, μέχρι τότε, αναμένουμε για το νέο τους υλικό, όπου και το παρουσίασαν εκείνο το βράδυ. Δυνατό performance, το rhythm section λειτουργούσε με ωραίο τρόπο, ειδικά στα solos και τα riffs του Σπύρου Παίξου και Νίκου Πόγκα, επίσης οι παύσεις όταν έμπαιναν τα riffs του Νίκου Τσαούση με το μπάσο του, όσο για τις σφαγές του Αλέξανδρου Αρχανιώτη στα drums, απλά τέλεια. Όσο/ες δεν τους μαθαίνουν, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και βάλτε τα δυο τους Singles που βρίσκονται στο Youtube (και στο Spotify).
Σειρά έχουν μετά οι Death Metallers Plague, όπου μετά από πολύ καιρό καταφέρνουν κι επιστρέφουν δυναμικά στις ζωντανές τους εμφανίσεις μετά από πολύ καιρό, μετά από την κυκλοφορία του “Portraits of Mind” που κυκλοφόρησε το 2020, παίρνοντας και μια αναγνώριση στον Παγκόσμιο Underground χώρο. Μπορεί το ύφος τους να μην ταίριαζε με τα υπόλοιπα (thrash) συγκροτήματα, όμως η απόδοσή τους πάνω στη σκηνή ήταν καταπληκτική (προσωπικά όσον αφορά τα τραγούδια του τελευταίου δίσκου (διότι βλέπω αρκετούς να μιλάνε γι'αυτόν) είναι πιο ωραία όταν τα ακούς live, νιώθω μερικές φορές πως τους αδικεί το κομμάτι του Studio), το rhythm section έκανε ωραίες πάσες σε αργές και μεσαίες ταχύτητες πάνω σε κάθε κομμάτι που σε ωθούσε να κάνεις headbanging. Αν αρέσκεστε στα 90ς, τους πρώιμους Death, Suffocation, Gorguts και Cancer, οι Plague σας έχουν την απάντηση που ψάχνετε!
Και μετά από αυτό το ζέσταμα με τις Death Metal απολαύσεις των Plague, παίρνουν την σκυτάλη οι Black/Thrashers Chainsaw, μετά από πολλές δεκαετίες επιτέλους έχουμε την χαρά να τους δούμε κι από κοντά στη πρώτη τους live εμφάνιση, με ακατέργαστο μαύρο ατσάλι κι oldschool χαβαλές για ανακαίνιση, κεφάλια πάνω κάτω, έχοντας φυσικά και τα πρώτα circle pits της βραδιάς κοντά στα τελευταία κομμάτια της μπάντας, και κλείνοντας με διασκευάρα στο “Whiskey Time” των Ιταλών Bulldozer! Θριαμβευτικό performance, σίγουρα ένα από τα καλύτερα που επικράτησαν στο φετινό τριήμερο, ευχόμαστε πολύ σύντομα να τους δούμε και headliners πάνω στη σκηνή! Υ.Γ: Για αυτούς που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα, μπορείτε να τσεκάρετε τους Chainsaw στο Youtube, εμείς πάντως είχαμε την τύχη να αγοράσουμε σε CD τη φετινή τους κυκλοφορία, το “Satan”, ένας δίσκος για κάθε μπλακοθρασά που πίνει στο όνομα των Sodom, Venom, Onslaught και Bulldozer, και τραγουδώντας ρεφρέν σαν τα “Mentor of the Tormentor”, “Satan”, και “The Death Watch You (...MASTURBATE!!!)”. Υ.Γ: όσοι πηγαίνουν σε φεστιβάλ του εξωτερικού, οι Chainsaw πρόκειται να παίξουν στο Old Grave Fest (Rift of Hades) στις 21 με 23 του Φλεβάρη στη Ρουμανία, μαζί τους θα είναι και μπάντες όπως οι Absu, Zemial, Mindless Sinner κλπ.
Μετά τα αλυσοπρίονα, έχουμε τη πρώτη μας ξένη μπάντα, που έχει εξίσου καταιγιστικά riffs, ρεφρέν που σου μένουν στο μυαλό και τα τραγουδάς (“Midnight Patrol”, “Transylvanian Whore”, “Necro Speed Megalomania”, “Hammer of the Terror Cult” είναι μερικά παραδείγματα που τα νιώσαμε κατά πολύ εκείνο το βράδυ), φουλ τσαγανό στο πετσί τους, και δεν είναι άλλοι από τους Σέρβους black thrashers Terrörhammer! 11 ολόκληρα χρόνια μετά από τη τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας, οι Σέρβοι ξανάρχονται για δεύτερη γύρα, γύρα που έρχεται σαν δυνατό μπουκέτο κατευθείαν στο στομάχι, το παρουσιαστικό τους κι ο τρόπος που μιλούσαν τα Ελληνικά τους ήταν άψογος, μεγάλο respect στον Pentagramator The Helltyrant, όπως και στα υπόλοιπα μέλη που μας ξεσήκωσαν και μας άφησαν επικές στιγμές mosh-αρίσματος και (necro) speed μεγαλομανίας, ας ελπίσουμε να τους ξαναδούμε πολύ σύντομα!
Κι αν μιλάμε φυσικά για Speed μεγαλομανία, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στο τζέρτζελο που έλαβε χώρα με την πρώτη εμφάνιση με τους απίστευτους, Θρυλικούς Σουηδούς black/speed metallers Gehennah, ένα από τα ονόματα που σάρωσαν και ξεχώρισαν δικαίως ως ένα από τα πιο δυνατά φαβορί αυτού του τριημέρου. Εδώ είναι που αρχίζουν τα ωραία, κι ειδικά όταν το set παίρνει ξεκινάει με Μεταλλικούς-Χουλιγκανικούς ύμνους σαν τα “Beat That Poser Down”, “Decibel Rebel”, “Metal Police”, ενώ σπέρνει πανικός από κάτω, και να υπάρχει ένα μεγάλο κύμα από πολλούς heavy metal maniacs να κάνουν stage diving στη σκηνή του Temple! Υπήρχαν κάποια τεχνικά προβλήματα στα Monitor της κιθάρας (λόγω μπύρας), όμως αυτό δε τους πτόησε, συνέχισαν ακάθεκτοι να μοιράζουν κλωτσομπουνίδια, με μπόλικη πανκίλα (“We Love Alcohol”, “Too Loud to Live, Too Drunk to Die”), κι αρκετό αλκοόλ και Rock n roll στις φλέβες τους (“666 Drunks and Rock n Roll”, “Hardrocker”, “Piss off I'm Drinking”). Κι έτσι το γλέντι κοντεύει προς το τέλος, με τη τελευταία γουλιά του “Drink, Fight & Fvck”, μαζί με το Χριστουγεννιάτικο άσμα του motorhead-ικού “Merry Sh!tmas” (ό,τι πιο ταιριαστό έχει παιχτεί μέσα στο κλίμα των γιορτών!), και κάπως έτσι οι Gehennah μας αποχαιρετούν, αφήνοντας μας ωραίες στιγμές αγνού oldschool metal, κι ο περισσότερος κόσμος που παρευρέθηκε εκείνη τη νύχτα σίγουρα θέλει κι άλλη εμφάνιση μετά από αυτό που βίωσε. Μέχρι τότε, Merry Sh!tmas!!!
Day 2 - 14/12/2024
Πηγαίνοντας λοιπόν τη δεύτερη μέρα, μπορώ να πω πως μπήκε εξίσου με άγριες διαθέσεις, με τους Blackened Deathsters, Chthon (Χθων). Ενεργοί από το 2018, με ένα full length album στη δισκοθήκη τους (το ντεμπούτο του “Eremite” που κυκλοφόρησε πέρσι τον Μάϊο του 2023), και τώρα, μετά από πολύ καιρό έρχεται η ώρα να κάνουν τη πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση στον ναό της Αθήνας (με μια βοήθεια αντικατάστασης στα drums από τον Γιώργο Τσάφο των Incineration A.D, Exarsis, Karma Violens κλπ, επίσης έχουν νέο κιθαρίστα στις δεύτερες κιθάρες, τον N.K., φωνή-κιθάρα των Plague), ομολογώ πως δεν είχα προετοιμαστεί (εκτός από το ομώνυμο κομμάτι του Eremite), παρόλα αυτά νιώθω ό,τι η εμφάνιση τους μίλησε από μόνη της, και με το παραπάνω θα έλεγα. Καταιγιστικό riffing που παίρνει κεφάλια με άρωμα Σουηδίας/Ολλανδίας, clean στιγμές που σε τραβάνε στο σκοτάδι της αβύσσου, μεσαίες και γρήγορες ταχύτητες στο Tempo του Rhythm section, τα blast beats και τις δίκασες γενικά, και βρώμικα growls που μιλάμε για μύθους, τον chthulu, σκοτάδια, εσωτερικό χάος και πολλά άλλα τέτοια στοιχεία που περιβάλλονται στο ύφος των Chthon. Προσωπικά μία από τις αναφορές που λάτρεψα μετά από εκείνες τις μέρες, όσοι είστε λάτρεις των Behemoth, Entombed, Kaamos και Decomposed Existence, βρήκατε το σωστό μέρος.
Η επόμενη μπάντα που ανέβηκε στο σανίδι, είχε τρομερή απόδοση κι αρκετή αγάπη από το κοινό που τους έβλεπε, τα λόγια του Ανδρέα Μοσχόπουλου (φωνητικά) μιλάνε από μόνα τους για αυτή την εισαγωγή: “Είμαστε οι Serement, κι όπως καταλάβατε.. παίζουμε DEATH METAL!!”. Death metal με μελωδικές, γκρουβάτες, και σφιχτές καταβολές στον ήχο των Αθηναίων, rhythm section που έδειχνε πολύ δεμένο μεταξύ του, ακόμα και με νέο μπασίστα στη σύνθεση των Serement (τον Χρήστο Καρατζάλη από τους Slam Deathcorers, Meet The Maker), και παρουσιαστικό-δυναμίτης που κάνει γερό μπαμ στο να σε εντυπωσιάσει για τα καλά, και με τα τραγούδια που προέρχονται από τον φετινό τους δίσκο, “Abhorrent Invocations” τα κατάφεραν μια χαρά. Σίγουρα αυτά τα παιδιά έχουν να προσφέρουν πολλά και ωραία πράγματα στο μέλλον της εγχώριας σκηνής, όσο ανεβαίνει το hype, όλο και πιο πολλές ελπίδες υπάρχουν γι'αυτό, κι αυτό το λάϊβ μίλησε για τους ίδιους.
Και κάπως έτσι μετά το Death Metal των Chthon και Serement, τα πράγματα αλλάζουν και παίρνουν διαφορετική τροπή, μάσκες αέρος να στήνονται και να κρέμονται στις στήλες των μικροφώνων, και Speed Metal ηχοχρώματα να μπαίνουν στο ψητό με τους Speedrush. Ξαναμπαίνοντας στο παιχνίδι λοιπόν, μετά από την τελευταία τους εμφάνιση τον Μάρτιο που πραγματοποιήθηκε μαζί με τους Amken, με αρκετές ορέξεις κι oldschool vibes που σου ανεβάζουν το ηθικό, κάνοντας ακόμα και τον αυχένα σου να κοπανιέται πάνω κάτω, κι όλα αυτά με ένα rhythm section που έχει τσαγανό και σέβεται τον εαυτό του, παρουσιάζοντας ένα αυθεντικό set με πρώιμες (“Endless War”) και πρόσφατες (“Division Mortality”) στιγμές που τους χαρακτηρίζουν κατά πολύ. Ευχόμαστε κάποια στιγμή να γίνει κι ένα headline act με rehearsal party του “Division Mortality”, αυτό και το “Satan” των Chainsaw άνετα μπαίνουν στα καλύτερα Ελληνικά albums για το 2024!
Κάπως έτσι φτάνουμε στην τέταρτη γύρα (μπύρα*), συγκεκριμένα στο τρίτο όνομα που προέρχεται από το εξωτερικό, που δεν είναι άλλο από τους Αμερικανούς θρύλους που ακούνε στο όνομα Death Strike! Αυτή η (underground) φιγούρα που λέγεται Paul Speckmann (φωνή και μπάσο, αν και δε νομίζω ό,τι χρειάζεται πολλές συστάσεις), με τα ασπρο-γκρίζα μαλλιά και τη μακριά γενιάδα που κοπανιέται σε κάθε κομμάτι, με την εμετική του χροιά και το μπάσο του που ταρακουνάει με τις χαρακτηριστικές του δονήσεις, και μαζί με την υπόλοιπη παρέα των Alex Nejezchleba (στις κιθάρες) και Peter Bajči (στα drums) να ακολουθεί πιστά, να δίνουν κι αυτοί πόνο και να γκρεμίζουν ολόκληρο temple με ώμο, groov-άτο riffing, σολάρισμα που σε ρουφάει σαν ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, δίκασες που βαράνε χωρίς έλεος στα αυτιά των ακροατών, γκρεμίζοντας ό,τι υπήρχε μέσα στο Temple, κι εννοείται έχοντας circle pit και crowd surfing που ανέβασαν ακόμα περισσότερο το hype των κομματιών. Όταν μιλάμε για ένα Underground Death Metal προσκύνημα σαν το “Fuckin' Death” όπου μέχρι και σήμερα κάθε oldschool μεταλλάς που σέβεται τον εαυτό του εκεί έξω, αναγνωρίζει την αξία του, και κάθε ύμνο που έχει χαραχθεί μέσα του, σαν τα “The Truth” (με το οποίο άνοιξαν), “The Final Conflict”, “Re-entry and Destruction”, “Pay To Die” (τι κλείσιμο κι αυτό!!), κι άλλα μαζί που ακολούθησαν κι ήταν εκτός του δίσκου, διότι ενδιάμεσα υπήρχαν και κλασικές Master πτυχές, με τα “Pledge of Alliance”, “Terrorizer”, “Funeral Bitch”, “Cut Through The Filth” (!!!) να κάνουν γερή θραύση, ό,τι και να πούμε για αυτή την παρουσίαση πραγματικά θα είναι λίγο, όπως και αυτή των Master που θα ακολουθούσε τη τρίτη και τελευταία μέρα του Athens Extreme.
Παίρνοντας μια μεγάλη ανάσα από το χάος που μας χάρισαν οι Death Strike, το μαγαζί αρχίζει να γεμίζει όλο και περισσότερο, με τον κόσμο να περιμένει το τελευταίο headline act που θα ακολουθούσε και θα έκλεινε τη δεύτερη μέρα, και μάλιστα δικό μας όνομα, το οποίο πρόκειται για τους Ιστορικούς Hellenic Black Metallers από τα Ιωάννινα, Varathron! Έχουμε μιλήσει ξανά για τη μπάντα το καλοκαίρι, όταν είχαν παίξει σε ανοιχτό χώρο, στο θέατρο του Λυκαβηττού με τους Rotting Christ, αυτή τη φορά τους βλέπουμε σε κλειστό χώρο, μπορούμε να πούμε πως ήταν ένα εξίσου θριαμβευτικό performance με μπόλικη ενέργεια και σαρωτικό rhythm section, κι ένα setlist που τίμησε κατά πολύ και τις πρώιμες (“His Majesty At The Swamp”, “Walpurgisnacht”, και το demo του “Genesis of Apocryphal Desire”) και τις τωρινές (“Patriarchs of Evil”, όπως και το περσινό τους “The Crimson Temple” που έκανε φοβερή εντύπωση) τους κυκλοφορίες, τραγούδια σαν τα “Hegemony of Chaos”, “Tenebrous”, “Saturnian Sect”, όπως φυσικά και τα “Son of the Moon”, “Unholy Funeral”, “Cassiopeia's Ode” και “Tressrising of Nyarlathotep” που σε βάζουν για τα καλά στο Black κλίμα με τις μελωδίες, τις ταχύτητες, και το παραδοσιακό παίξιμο που βγαίνει από τα riffs των Αχιλλέα Καλαντζή και Σωτήρη Κόκκινου. Τα φωνητικά του Στεφάνου Necroabyssious βρίσκονται στην αμκή τους, η ανταπόκριση από το κοινό εξίσου θερμή και δυνατή με αυτή των Death Strike, το pit ακούραστο και να δίνει μονίμως πόνο με όλο του το είναι, και το κλείσιμο στο “Genesis of Apocryphal Desire” ήταν η χαριστική βολή για τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο το σαββατόβραδο, σιν τις φωτογραφίες, τις υπογραφές κι άλλα πολλά που ακολούθησαν στο τέλος του show.
Day 3 - 15/12/2024
Κάπου εδώ το Athens Extreme κλείνει με θριαμβευτικό τρόπο τον κύκλο του τριημέρου, με άλλα πέντε συγκροτήματα που έχουν μείνει για το τέλος, κι αυτή η αρχή (μαζί με όλες τις υπόλοιπες που λάβανε μέρος τις προηγούμενες μέρες) δε θα μπορούσε να γίνει τόσο ενδιαφέρουσα με τη παρουσία των Αθηναίων Blacksters, Eleventh Ray! Να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα για την ύπαρξη τους, εντυπωσιάστηκα με το παρουσιαστικό τους και την όλη θεατρικότητα που είχαν σε κάθε κομμάτι τους, επηρεασμένοι από το 90ς Hellenic Black ιδίωμα, έχοντας κι ένα σκοτεινό, απόκοσμο, επιθετικό υπόβαθρο στο ύφος τους. Oι κραυγές κι οι ερμηνείες του AanoNin εκκωφαντικές, τα υπόλοιπα μέλη που ακολούθησαν στο rhythm section με riffs που μπορεί να διακρίνει κάνεις κάποιες μικρές Thrash και Doom καταβολές. Αυτό ήταν το πρώτο live για τη μπάντα, οι πρώτες εντυπώσεις είναι αρκετά θετικές κι ευχάριστες, περιμένουμε με ανυπομονησία το καινούργιο τους υλικό το Φθινόπωρο του 2025, όσοι δεν έχουν ιδέα τι εστί Eleventh Ray, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο Rehearsal Demo του 2022.
Πηγαίνοντας σε διαφορετική περίπτωση μπάντας, όπου έκανε πολύ καλή εντύπωση τα τελευταία διαστήματα με το ντεμπούτο της φέτος (“Attack of the Zombie Cans”), έχοντας θετικές αντιδράσεις κι από το κοινό, μιλάμε για τους Λαμιώτες death/thrashers, Cult of Orpist. Είναι από τις περιπτώσεις που σου ανακατεύουν το στομάχι με διάφορους τρόπους, πρώτο και βασικό συστατικό (παρόμοιο με αυτό των Spider Kickers) η αγάπη για το τσίπουρο (η ειρωνεία είναι ό,τι είχαν στο merch τους τσίπουρο με 5€, επίσης fun fact: το όνομα της μπάντας άμα το διαβάσατε ανάποδα θα παρατηρήσετε πως η λέξη είναι Tsipro, μη ειρωνικά φοβερή έμπνευση απ'τις λίγες!), η γκρούβα/hardcore-ίλα που επικρατεί στο ύφος τους (δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, αλλά κάποια σημεία έφερναν προς Merauder, Stamping Ground, και λίγο GurD καταστάσεις) φαντάζει χιλιάδες τόνους βενζίνης που να'χουν πέσει πάνω τους, η θρασίλα κι οι Slayer καταβολές που καίνε πολύ, όπως και τα προφανή death metal σημεία αναφοράς σε Entombed και Master. Το παρουσιαστικό τους πολύ δυνατό για τα δεδομένα τους, το rhythm section αρκετά δεμένο, η ανταπόκριση του κόσμου σίγουρα τους τίμησε, με το headbanging να κυλάει στους ρυθμούς των Orpist (πότε γρήγοροι, πότε με μεσαίες ταχύτητες), τα μικρά mosh pits (που θα μπορούσαν να γίνουν λίγο καλύτερα), κι όλη η χαρά κι ο ενθουσιασμός που υπήρχε στα βλέμματα των fans. Tsipro Metal At it's Best!
Μιας και πιάσαμε τα των εντυπώσεων, όσον αφορά από φετινές, εγχώριες κυκλοφορίες, υπήρχε μία στο ενδιάμεσο που έκανε τρομερό μπαμ, κι αυτή δεν είναι άλλη από το “Progressive Obsoletion” των Violent Definition. Το όνομα μιλάει από μόνο του, είναι ένας ορισμός από μόνος του, αυτός ο ορισμός τους δικαίωσε και με το παραπάνω εκείνο το βράδυ, Thrash Metal με oldschool feeling, Kreator κι Exhorder επιρροές που κυλάνε στις φλέβες του, setlist αποκλειστικά για πετσόκομμα, έχοντας κι επιλογές από την πρώτη τους κυκλοφορία (“Life Sentence”), επίσης κοφτερό riffing που παίρνει κεφάλια, τύμπανα που τσακίζουν κόκαλα, και τσαμπουκαλεμένα φωνητικά από τον IronBeast, που φτύνουν κατάμουτρα οτιδήποτε μοντέρνο και ποζέρικο υπάρχει εκεί έξω. Αν συνεχίσουν με αυτούς τους ρυθμούς, έχουν να μας δώσουν πολλά κι ωραία στο μέλλον, ας ελπίσουμε να τους ξαναδούμε και σε rehearsal show κάποια μέρα!
Έρχεται η ώρα για το προ-τελευταίο όνομα να πατήσει το πόδι του στη Γη και να τα σαρώσει όλα στο Ναό, κάνοντας τη πρώτη του εμφάνιση επί Ελληνικού εδάφους, φέρνοντας μπόλικο άρωμα Σουηδίας, φυσικά αναφερόμαστε στους Σουηδούς Death Metallers, Centinex! Ήταν τόσο ενθουσιασμένοι όσο κι ο κόσμος που τους έβλεπε από κάτω, το τι πανικός επικράτησε στο pit μόνο ένας θεός (“...Ends Here”) το ξέρει (καταλήγοντας στο σημείο να κατεβαίνει ο Henrik Anderson (θεούλης) με το μικρόφωνο και να είναι στη μέση ενώ οι υπόλοιποι κάνουν κύκλους γύρω του στο “Torture”, σίγουρα μια από τις κορυφαίες στιγμές του Athens Extreme), Death Metal Αμερικανο-Σουηδικού τύπου, κάτι παρόμοιο που μπορεί να ακούσει κανείς και σε συγκροτήματα όπως οι συμπατριώτες τους Vomitory (ο κιθαρίστας τους Jörgen Kristensen φόραγε μπλουζάκι τους) και Bloodbath, με μερικές Obituary και Hail of Bullets πινελιές που έδεναν με ωραίο τρόπο στο ύφος των Centinex, το παρουσιαστικό και το παίξιμο τους καθ'όλη τη διάρκεια του set (που ήταν κυρίως από νέες κυκλοφορίες, συγκεκριμένα από το “Redeeming Filth” του 2014 μέχρι το πρόσφατο single του “As You Die”) λειτουργούσε σαν ρόπαλο με καρφιά που χτυπούσε ό,τι έβρισκε γύρω του, χωρίς έλεος. Αυτή ήταν σίγουρα μία από τις πιο δυνατές επιλογές, και δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη απ'αυτήν για τη τελευταία μέρα του Festival, ας ελπίσουμε να τους απολαύσουμε και πάλι πολύ σύντομα!
Προετοιμάζοντας το έδαφος για το τελευταίο όνομα, δηλαδή το κερασάκι στη τούρτα που θα έκλεινε θριαμβευτικά το τζέρτζελο αυτής της χρονιάς για το Athens Extreme, και μάλιστα, επιστρέφοντας μετά από οχτώ ολόκληρα χρόνια από τη τελευταία τους επίσκεψη που είχε γίνει το 2016, κυρίες και κύριοι, τον τελευταίο λόγο τον έχουν οι Αμερικανοί Master! Αυτή είναι η δεύτερη φορά που είδαμε το ίδιο (απολαυστικό) lineup μετά τους Death Strike, τώρα τους είδαμε επιτέλους κι ως Master, όνομα με τεράστια κληρονομιά στις πλάτες του (“Master”, “On The Seventh Day...”, “Collection of Souls” κλπ) που παραμένει εμβληματική μέχρι και σήμερα στο Death Metal (και στο Extreme γενικά) ιδίωμα, συνεχίζοντας βέβαια να βγάζουν εξαίσιο υλικό στη πορεία τους, όπως το φετινό “Saints Dispelled” (παρουσιάζοντάς μας από εκεί κι ένα δείγμα του, το “Destruction In June”) που βγήκε στην επιφάνεια στις αρχές του 2024, ή προηγούμενες δουλειές που καταφέρνουν και σου δίνουν μια λάμψη σπίθας (“Let's Start A War”, “Slaves To Society”, “The New Elite”, “An Epiphany of Hate”, είναι μερικά παραδείγματα, μάλιστα στη τρίτη αναφορά έτυχε να παίξουν το “Remove The Knife”). Από τη μία είναι κρίμα που δεν είχε τον κόσμο που παρέμεινε μέχρι στους Centinex (αν και την επόμενη μέρα είχε δουλειά Δευτέρα, οπότε Makes sense για το πρωινό ξύπνημα), από την άλλη όμως δε μπορούμε να πούμε πως με αυτή την αφορμή θα πήγαινε στράφι, αντιθέτως όσοι παρευρέθηκαν και κάτσανε ως το τέλος το χάρηκαν με όλη τους τη ψυχή, το headbanging ξεβίδωνε όλο και πιο πολύ, το pit ακούραστο έχοντας στο ενδιάμεσο μερικά crowd surfings, το παρουσιαστικό της μπάντας είναι αυτό που είδαμε και στους Death Strike, ανίκητο, με τη διαφορά πως το Setlist κυριαρχούσε με κλασικές επιλογές που προερχόντουσαν κυρίως από τα πρώτα δύο (“Master”, “Pledge of Alliance”, “Unknown Soldier”, η Sabbath διασκευή στο “Children of The Grave”, “Judgement of the Will”, “Submerged In Sin”, “Pay To Day”, “Re-Entry And Destruction”), μαζί με κάτι ψιλά από τα τελευταία τους (“The New Elite” και “Saints Dispelled” που αναφέραμε προηγουμένως), καταλήγοντας το show να τελειώσει μέχρι τις 1:20 και να μας αφήσουν με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Ευχαριστούμε για όλα Athens Extreme!! Η φετινή εμπειρία του τριημέρου ήταν κάτι παραπάνω απλή εμπειρία, μιλάμε για ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα, ό,τι και να πούμε τα λόγια είναι φτώχεια, το live, οι μπάντες, το στήσιμο της διοργάνωσης, ο χαβαλές, μιλάνε από μόνα τους, τώρα πάμε για το επόμενο τριήμερο με εξίσου σπουδαία ονόματα που θα μας τινάξουν τα μυαλά!! Καλές γιορτές και καλή χρονιά σε όλους κι όλες, stay healthy, stay brutal, και μην ξεχνάτε το άσμα των Gehennah: Merry Sh!tmas!!
