Ave Brutalview.. Οι μεταλλόφιλοι σε χαιρετούν.. Και ευθύς αμέσως φεύγουμε σε κάτι τσαχπίνικο και ωραίο.. Ως γνωστών όλοι εσείς που μας διαβάζετε και μας παρακολουθείτε έχετε καταλάβει ότι είμαι άνθρωπος που γουσταρίζω τις μελωδίες.. Όπως πολύ εύστοχα λέγει και ο αγαπητός Brutal Billy, είμαι ο μελωδιάκιας της παρέας..
Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη ένα πράμα.. Γι΄ αυτό λοιπόν πάμε να μάθουμε, όσοι δεν ξέρουμε, και να γνωρίσουμε μια εξαιρετική μπάντα που ακούει εις το όνομα Shores Of Null ..
Ένα νεοσύστατο σχήμα το οποίο μας έρχεται απ΄ την γειτονική χώρα Ιταλία το 2013 σε ύφος melodic black/doom, -αν και οι ίδιοι λένε οτι παίζουν blackened gothic doom-.. Ίσως το μυαλό πολλών να πήγαινε σε Σουηδία , κι αυτό γιατί συνήθως όταν ακούμε πχ melodic doom πηγαίνει προς τα εκεί πάνω, συνήθως αυτοί μας σκάνε με κάτι τέτοια , αλλά μπορώ να πω πως και οι φίλοι μας γείτονες έχουν δυνατή έδρα σε ότι αφορά το Black -melodic doom κάτι που καλό θα ήταν να τσεκάρετε..
Οι Shores Of Null ετοιμάζονται με γοργά βήματα να προσφέρουν στο κοινό τους το 4ο πόνημά τους το οποίο θα είναι κοντά μας στις 24 Μαρτίου δια μέσω της Spikerot Records φέροντας τίτλο "The Loss of Beauty" .. Ένα άλμπουμ ντυμένο με 13 κομμάτια αγγίζοντας την συνολική διάρκεια των 54 λεπτών..
Μόλις στις 1ο Φλεβάρη παρέδωσαν το τρίτο τους single, "My Darkest Years", συνοδευόμενο απ΄ το Official Video, έτσι για να έχουμε με κάτι να ασχολούμαστε.. Να θυμήσουμε τα προηγούμενα δυο κομμάτια, το "The Last Flower" και το "Destination Woe".
Κάπου εδώ θα πώ το εξής.. Είτε είστε φαν του στυλ αυτού είτε όχι , θεωρώ πως θα σας κερδίσουν και θα σας μαγνητίσουν.. Σίγουρα πάντως οι φαν των Νovembers Doom, παλιών Κatatonia, και Woods of Ypres θα βρούν άλλο ένα σχήμα για να γουστάρουν.
Ως πρώτη εικόνα του επερχόμενου δίσκου θα λέγαμε πως συναντάμε μια πιο dark πλευρά και μεγάλη ποικιλία επιρροών απο gothic , doom και μελωδικό black/death , ενω βλέπουμε τις εναλλαγές απο καθαρά φωνητικά σε γρυλίσματα και ξεσπάσματα..
Ο ίδιος μοιράζεται τις λεπτομέρειες: «Στη Ρωσία πιάστηκε αιχμάλωτος, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει και ταξίδεψε μέχρι την Ελλάδα, όπου κρυβόταν για λίγα χρόνια στην ύπαιθρο, σε ένα βάλτο ανάμεσα στα δέντρα, μερικές φορές σε ένα γουρούνι. Στις ιστορίες του έλεγε για μια γυναίκα που του έφερνε κάθε τόσο ένα κομμάτι ψωμί, γλιτώνοντάς τον έτσι από την πείνα. Αν και κατάφερε να δραπετεύσει και να επιβιώσει από τον πόλεμο και να επιστρέψει στην οικογένειά του στην Ιταλία, η θλίψη δεν τον εγκατέλειψε ποτέ για το υπόλοιπο της ζωής του. Όποτε ανακαλούσε αυτές τις αναμνήσεις, τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα και ξέρουμε με βεβαιότητα ότι η φρίκη που είδε ήταν πολύ μεγαλύτερη από οτιδήποτε μπορούσε να πει».
Από 'μένα είναι ναι..
