Με μεγάλη χαρά κι ανυπομονησία περίμενα να ακούσω το νέο υλικό των τεράστιων extreme/nu-metallers από την Αϊόβα και ειδικά μετά το ισοπεδωτικό live στην Αθήνα.
Καθώς περίμενα τις 30 Σεπτέμβρη, βλέπω ότι το album έχει ανέβει για download και έτσι παίρνω μία τεράστια χαρά να ακούσω τα φρέσκα τραγούδια, αλλά μετά την ακρόαση τα εφηβικά μου συναισθήματα και το πρόσφατο hype για το δίσκο βρέθηκαν να είναι λίγο ανάμεικτα. Επειδή κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό, ας το πάρουμε track-by-track.
Αρχίζουμε με το Adderall που θεωρώ ότι είναι μακράν το πιο κακό intro για ένα δίσκο Slipknot και οφείλω να ομολογήσω ότι όταν άκουσα το κομμάτι αυτό παραξενεύτηκα και ξενέρωσα σε μεγάλο βαθμό μην ξέροντας τι θα ακολουθήσει. Πολύ αδιάφορο και ανέμπνευστο ειδικά για μία μπάντα τέτοιου βεληνεκούς και σηματοδοτεί κάτι πολύ κακό που ο καθένας ελπίζει να αλλάξει στα επόμενα κομμάτια.
Ακολουθούν στο καπάκι τα τρία singles που ευτυχώς σώζουν τη πρώτη αποτυχία. Το The Chapeltown Rag καταφέρνει να φέρει τα Iowa vibes στα αυτιά μας με τα ξεσηκωτικά riffs και τη πρώιμη καφρίλα των Slipknot, καθιστώντας το ένα κλασσικό Slipknot τραγούδι και έτσι μας ξυπνάει και μας βάζει στο vibe του headbanging.
Σειρά έχει το πιασάρικο The Dying Song (Time To Sing) με αρκετές επιρροές από Vol 3 και We Are Not Your Kind και ενώ έχει τα άγρια ξεσπάσματα, έχει και το ρεφρέν με τα καθαρά του Corey που ισοπεδώνει όλο το τραγούδι και το πάει σε άλλο level, οπότε κι εδώ έχουμε μία μεγάλη επιτυχία.
Τελευταίο από τα singles αποτελεί το Yen το οποίο μου φέρνει το στυλ του Vermillion και Prosthetics οπότε κι εδώ έχουμε την άρρωστη πλευρά των Slipknot σε ένα πολύ καλογραμμένο και όμορφο κομμάτι που φέρνει και τα dj-λίκια που μας είχαν λείψει αρκετά στις τελευταίες τους κυκλοφορίες.
Από εδώ και πέρα αρχίζουμε να ακούμε τα ολόφρεσκα κομμάτια. Επόμενο είναι το Hivemind που συνεχίζει να μας δικαιώνει και είναι γεμάτο ενέργεια κι επιθετικότητα με τα οργισμένα growls να ακούγονται συνεχώς και με μερικά καθαρά ίσα για να σπάσουν το πάγο. Πολύ δυνατό τραγούδι και είναι κι αυτό άλλο ένα τυπικό Slipknot κομμάτι που μας φέρνει το old school στοιχείο ξανά.
Στο ίδιο μοτίβο συνεχίζεται ο δίσκος με το Warranty που κι αυτό κυμαίνεται στο ίδιο στυλ και με λίγο πιο άμεσο επιθετικό τρόπο και έτσι το album δείχνει να πηγαίνει πολύ καλά -με εξαίρεση την αρχή-.
Μετά έχουμε το Medicine For The Dead που ως επί το πλείστον έχει σαν βάση τη metal μπαλάντα και έχει vibes από το All Hope Is Gone. Είναι αρκετά καλό τραγούδι αν και θεωρώ πως η διάρκειά του κουράζει λίγο αλλά γενικότερα είναι okay.
Το Acidic από το τίτλο πίστευα πως θα βαρέσει αρκετά, αλλά απογοητεύτηκα και μου φάνηκε πιο πολύ σαν να είναι τραγούδι Stone Sour παρά Slipknot και δεν νομίζω πως ταιριάζει στο ύφος τους. Το έσωσε λίγο το jazz πέρασμα στο τέλος που έδειξε μία άλλη πλευρά της μπάντας, αλλά γενικά είναι άκυρο κομμάτι.
Το Heirloom είναι άλλο ένα καλό τραγούδι που ροκάρει αρκετά αλλά κι αυτό μοιάζει με Stone Sour και εδώ αρχίζουμε να βλέπουμε πως το στυλ των Slipknot ξεφτίζει σε αυτό το δίσκο και η απογοήτευση μεγαλώνει.
Το H377 μας πηγαίνει στα χνάρια των Slipknot και ραπάρει σα το πρώτο δίσκο οπότε εδώ έχουμε άλλο ένα από τα δυνατά τραγούδια του album και αυτό όντως ταιριάζει πολύ στη μπάντα.
Ακολουθεί το De Sade που το θεωρώ και αυτό λίγο άκυρο για Slipknot, αλλά είναι καλογραμμένο και θα μπορούσε να υποπτευθεί ως το Snuff του δίσκου οπότε νομίζω πως κι εδώ είμαστε κάπως okay.
Τέλος κλείνουμε με το Finale που αποτυγχάνει όπως και το intro και περνάει τελείως αδιάφορα με 5μιση λεπτά τελείως βαρετά και θα προτιμούσα να σταματούσε το album στο De Sade παρά σε αυτό.
Συμπερασματικά, σαν δίσκος ο μισός είναι Slipknot κι ο υπόλοιπος Stone Sour, γεγονός που θα απογοητεύσει κάπως τους fans -όπως και εμένα- και γενικά το hype που μας έδωσαν τα 3 singles κάπως χάθηκε. Πολλά κομμάτια αξίζουν, αλλά πολλά άλλα είναι αχρείαστα και fillers. Πειραματίστηκαν αρκετά και σε μερικά τους βγήκε, ενώ σε άλλα όχι. Δεν θεωρώ πως ξεπερνάει το We Are Not Your Kind ή τουλάχιστον είναι ισάξια. Σίγουρα παραγωγικά είναι φοβερό και έχουμε και κάποια old school vibes, αλλά τα χαλαρά κομμάτια καταστρέφουν ότι χτίζεται. Ελπίζω να συνεχίσουν όπως στο πρώτο μισό του δίσκου και καλύτερα να διαχωρίσουν Slipknot από Stone Sour.
Βαθμολογία:
7.8/10
Facebook: https://www.facebook.com/slipknot/
