Όταν το παρελθόν σου και οι πλάτες σου είναι βαριές κι ασήκωτες απο το βάρος του ονόματος των Bolt Thrower
τότε και η ευθύνη που έχεις έναντι των οπαδών και της μπάντας σου είναι εξίσου βαριές. Εντάξει δεν σου λέμε να παίζεις ακριβώς όπως τότε αλλά να ξέρεις οτι οι συγκρίσεις θα σε περιμένουν στην γωνία αμείλικτες.
Τέλοσπάντων κάπως έτσι θα αισθάνεται (ή μπορεί και οχι) ο Karl Willets κάθε φορά που το πνευματικό του παιδί, οι Memoriam, κυκλοφορούν νέο δίσκο. Όπως κι αν αισθάνεται όμως εμείς χαιρόμαστε που έστω κι έτσι υπάρχει μια μπάντα που πατάει γερά στις ράγες των Thrower και συνεχίζει την ένδοξη κληρονομιά τους.
Τέταρτο αλμπουμ για τους Memoriam λοιπόν μέσα σε 5 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας (παραγωγικότατοι θα λέγαμε) και η μπάντα απο τα West Middlands της Αγγλίας συνεχίζει στο σταθερό δρόμο με πλέον πιο σίγουρα βήματα και σταθερά ανοδικά.
Μετά απο ένα σχετικά νωθρό ξεκίνημα με δυο αλμπουμ που φάνηκαν να ψάχνουν την ταυτότητά τους και τα πατήματά τους στο χώρο, μετά απο το πολύ καλό προπέρσινο ''Requiem for Mankind'' επιστρέψανε πριν λίγες μέρες με το νέο τους αλμπουμ ''To The End'' και όπως φαίνεται πλέον οι ερπύστριες του άρματος είναι καλά γρασαρισμένες.
Με κομμάτια όπως το εισαγωγικό ''Onwards into Battle'' με το mid-tempo κολλητικό groove βηματισμό του, στα μελωδικά περάσματα του ''No Effect''κι απο εκεί στο full doomy ύφος του ''Each Step (One Closer to The Grave)'' o δίσκος είναι πλήρης σε αυτό που έχει να δώσει και το καταφέρνει άψογα.
Τα κομμάτια γενικά σε αυτόν τον ρυθμό κινούνται, με μεσαίες και αργές ταχύτητες να εναλλάσονται, με μικρά ξεσπάσματα είτε σε εισαγωγές είτε στα μέσα των κομματιών. Το διαφορετικό σε σχέση με τα προηγούμενα είναι οι λίγο πιο έντονες μελωδικές γραμμές σε σημεία. Δεν είναι καθόλου κακό αυτό, αντίθετα ''δίνει'' στο όλο αποτέλεσμα.
Η φωνή του Willets είναι σε σταθερή φόρμα ακατάβλητη, μπαρουτοκαπνισμένη και τραχιά. Δεν καταλαβαίνει τίποτα μιλάμε. Για την ηλικία του (54 παρακαλώ) μασάει και φτύνει μικρόφωνα!
Η παραγωγή είναι μια χαρά κανένα πρόβλημα δεν παρατήρησα, o νεος ντραμερ Spikey T. Smith είναι δύναμη, μοιράζει πόνο στο κιτ και δεν σε κουράζει με τίποτα. Άξιος αντικαταστάτης του Andy Whale. Το μπασο άλλοτε βγαίνει μπροστά κι άλλοτε ακούγεται θαμπό αλλά αυτό ίσως είναι και το μόνο μειονέκτημα που θα μπορούσα να προσάψω. Εξάλλου άλλος μπορεί να μην το βρεί καν σαν μειονέκτημα.
Γενικά το αλμπουμ σε βοηθάει να το ακούσεις, τα κομμάτια είναι ευδιάκριτα και δεν σου μένει η εντύπωση οτι άκουσες ένα κομμάτι επι 40 λεπτά. Πολύ σημαντικό αυτό ειδικά σε συγκροτήματα που δεν αλλάζουν τον ήχο τους. Το είχαν αυτό το πρόβλημα στα δυο πρώτα αλμπουμ τους αλλά φαίνεται πως πλέον βρήκαν την συνταγή για να σου κρατάνε το ενδιαφέρον και να μην πατάς το fast forward.
Εν κατακλείδι ο δίσκος μου άρεσε πολύ εντάξει δεν είναι δεκάρι αλλά ένα στρουμπουλό οχτάρι το μαζεύει άνετα. Για τους λάτρεις των Thrower, των Asphyx, και του κλασικού death ή death/doom metal ήχου τον συνιστώ στεγνά όπως και για κάποιον που δεν έχει σχέση με αυτά τα ακούσματα και θέλει να τα ψάξει, είναι ένας πολύ καλός και τίμιος δίσκος για να ξεκινήσει.
Βαθμολογία:
8/10
