Με τον thrash ήχο τα πάω πολύ καλά. Πάντα μου άρεσε η ταχύτητα σε συνδυασμό με την αγριάδα και τραχύτητα των φωνητικών.
Αυτό όμως που γούσταρα πάντα στο thrash είναι ο fun χαρακτήρας του. Aυτή η εφηβική ανεμελιά και αφέλεια που το χαρακτηρίζει. Γιατί έχει την ικανότητα και την ευχέρεια να μιλάει για τα πιο σοβαρά θέματα χωρίς περιστροφές αλλά με τρόπο ουσιαστικό και οχι επιτηδευμένο. Άμεσο και με fun διάθεση χωρίς σοβαροφάνειες.
Ένα απο αυτά τα thrash συγκροτήματα που χαίρουν της εκτιμησής μου εδώ και χρόνια είναι και οι Solstice. Η φάση βέβαια είναι οτι δεν είναι καθαρόαιμο thrash συγκρότημα. Bγαλμένο απο την εποχή που το thrash μεταμορφωνόταν στο τέρας του death metal, το συγκρότημα αυτό πιάστηκε να πατάει και στις δυο βάρκες. Ανήκε στα συγκροτήματα εκείνα που προσπάθησαν να συγκεράσουν τα δυο είδη και που τουλάχιστον για μια περίοδο το κατάφεραν με απόλυτη επιτυχία με τρόπο που ο ορισμός thrash/death ή death/thrash να είναι συνώνυμος με αυτά.
Οι Solstice λοιπόν με καταγωγή απο την deatho-μάνα Florida δημιουργήθηκαν το 1990 απο τους Rob Barett, Alex Marquez και Dennis Munoz. Κυκλοφόρησαν το μνημειώδες πρώτο τους αλμπουμ "Solstice" το 1992 ενώ αμέσως μετά οι Barett και Marquez έφυγαν για να ενταχθούν στους Malevolent Creation. Λίγο αργότερα ο Marquez επανήλθε έβγαλαν άλλον ένα δίσκο (Pray - 1995) αλλά το timing είχε χαθεί και έτσι αναπόφευκτα διαλύθηκαν. Επανενώθηκαν το 2006 με την σύνθεση του Pray και το 2009 κυκλοφόρησαν το αλμπουμ "To Dust". Έκτοτε παρέμεναν ενεργοί αλλά επι της ουσίας ανενεργοί καθώς καμμία κίνηση δεν γινόταν. Με νέα εταιρεία πλέον και μετά απο 11 χρόνια απουσίας κυκλοφόρησαν πριν λίγες βδομάδες το νέο τέταρτό τους αλμπουμ με τίτλο "Casting the Die" με τους Marquez και Munoz να είναι τα βασικά μέλη και τους Marcel Salas (bass) και Ryan Taylor (voc-guit) να τους συντροφεύουν.
Ας πάμε και στα του δίσκου τώρα. Δυνατοί ρυθμοί, στακάτα riffs και όμορφες μελωδικές σολιές απ την lead σε συνδυασμό με groovy ρυθμούς απο την ρυθμική και τα ντραμς είναι ακριβώς αυτό που θέλει ένας στοιχειώδης οπαδός του είδους. Και αυτά θα τα βρεί εν αφθονία εδώ μέσα. To να θρασάρεις είναι κάτι σαν το ποδήλατο, δεν ξεχνιέται ποτέ. Οι ταχύτητες είναι σε μεγάλα κέφια χωρίς όμως να καθορίζουν την ταυτότητα του δίσκου γιατί το χαρακτηριστικό του thrash/death είναι το πως να παίζεις γρήγορα αλλά με σταθερό ρυθμό και βάρος. Βέβαια αυτό το "κόψιμο" που αλλάζει βήμα για να δώσει βάρος και ρυθμό είναι χαρακτηριστικό και του hardcore και θα το βρείς εδώ μέσα εν πολλοίς. Αυτό που λείπει απ τον δίσκο είναι το εξτρα μπούκωμα, ο όγκος που θα γεμίσει τα ηχεία και θα σε πλυμμηρίσει με παραμορφωτικές φαντασιώσεις. Για να καταλάβεις τι εννοώ άκου τις κθάρες στον πρώτο τους δίσκο και άκου και αυτές εδώ. Οι μέν τσιμεντάρουν μόνες τους 5 οικοδομικά τετράγωνα οι δε ίσα που αρκούν για μια τριώροφη.
Τελοσπάντων αν παραβλέψεις αυτό είναι ένας δίσκος που όλα ακούγονται όπως πρέπει, ειδικά τα σόλα είναι απίστευτα, πραγματικά είχα χρόνια ν ακούσω τόσο ωραία σόλο. Με νόημα, με ουσία και προπάντων να δένουν τόσο αρμονικά με το κομμάτι. Όσον αφορά το μπάσο είναι πραγματικά άπαιχτο, ο τύπος παίζει τις κάλτσες του και τα παπούτσια του, αν σκύψεις προσεκτικά στο κάθε τραγούδι και καταλάβεις τι δουλειά ρίχνει απο πίσω ο Marcel Salas θα τρελαθείς. Άξιος. Τώρα για τον Marquez δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, η εμπειρία του μιλάει απο μόνη της. Οι δίκασες εναλλάσονται με τεχνικά γυρίσματα και αυτά συναντάνε blasts που καταλήγουν σε σταθερά ρυθμικά κρατήματα. Απλά και κατανοητά.
Τα φωνητικά τέλος είναι στο thrash/death ύφος που πάντα είχαν, ίσως λίγο γρέζι παραπάνω να είχαν παρά ένταση θα ήταν καλύτερα γιατί σε κάποιες φάσεις απλά γκαρίζει χωρίς νόημα ενώ θα μπορούσε με λίγο περισσότερο grunt να γέμιζε καλύτερα τους στίχους.
Εν κατακλείδι είναι ένας σπουδαίος δίσκος για το είδος του, άκρως επιθετικός και ισορροπημένος ανάμεσα σε βίαια ξεσπάσματα και μελωδικά σόλος, λιγότερο τεχνικός αλλά και με αρκετά hardcore στοιχεία (τα "σπασίματα" που λέγαμε πριν) που δημιουργούν ένα αρκετά ενδιαφέρον αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τα τσαμπουκαλίδικα φωνητικά. Ωραίο και το εξωφυλλάκι επίσης. Οπότε ναι, θα τον συστήσω τον δίσκο, ελπίζω να το κρατήσουν αυτή τη φορά και να συνεχίσουν γιατί δυστυχώς δεν υπάρχουν και πολλοί εκπρόσωποι αυτού του είδους.
Ως εκ τούτου...
7.5/10
