Incantation. Τεράστια μπάντα. Λάθος, τεράστια σχολή. Κάθε δίσκος τους έβγαζε κι απο δέκα μπάντες που προσπαθούσαν να φτάσουν στο μεγαλείο τους.
Ούτε μια, ούτε δύο. Δέκα. Αναρίθμητες οι επιρροές τους.
Μια απο αυτές λοιπόν τις μπάντες που ''φόρεσαν'' τα παπούτσια των Νεουορκέζων "σπηλαιολόγων" (απο τον σπηλαιώδες ήχο της κιθάρας και των φωνητικών), είναι και οι Βρετανοί (Λονδρέζοι μάλιστα) Grave Miasma.
Η μπάντα εμφανίστηκε πρίν 12 χρόνια και κατάφερε να καθιερωθεί με τα δυο πρώτα τους EP (Exalted Emanation - 2009 και Realm of Evoked Doom - 2010) και το πρώτο τους ολοκληρωμένο αλμπουμ "Odori Sepulcrorum" του 2013, σαν οι επόμενη μεγάλη μπάντα που θα συνεχίσει την κληρονομιά των τεράστιων Incantation μαζί με τους Cruciamentum και τους θεάρες τους δικούς μας Dead Congregation.
Tουλάχιστον αυτό φαινόταν να συμβαίνει μέχρι και το προηγούμενο EP τους ''Endless Pilgrimage" του 2016. O δίσκος που κυκλοφόρησαν πρίν λίγες μέρες "Abyss of Wrathful Deities" ήταν ένας απο τους πιο αναμενόμενους δίσκους της χρονιάς. Άξιζε λοιπόν η 5χρονη αναμονή;
Μετά απο κάμποσα ακούσματα μπορώ να πώ και ναι και όχι. Διχασμένο με αφήνει αυτή τη φορά το συγκρότημα. Ο δίσκος έχει όντως κάποια πολύ δυνατά ριφφ και τον σπηλαιώδη χαρακτήρα του είδους, όμως τα τραγούδια είναι απελπιστικά μονοδιάστατα. Τους λείπουν η έμπνευση και η εξέλιξη που θα τα μετουσιώσει σε κάτι πιο απτό και όμορφα δεμένο ηχητικό αποτέλεσμα. Κρύβονται και χάνονται μέσα στον χαώδη γεμάτο reverb ήχο. Δεν ξέρω ειλικρινά που χάθηκε το παιχνίδι για τις κιθάρες σε αυτόν τον δίσκο, στην παραγωγή που βοηθάει τα ντραμς ή στην μίξη που δεν βγάζεις άκρη.
Δυστυχώς εδώ οι Grave Miasma έπεσαν στην παγίδα που πέφτουν και τα περισσότερα αυτού του είδους συγκροτήματα. Να ακουστούν μονότονα και βαρετά. Ενώ το ακούς οτι υπάρχουν οι ιδέες μέσα στα τραγούδια, πηγαίνουν σε εντελώς λάθος κατεύθυνση και καλύπτονται πίσω απ την ερεβώδη ατμόσφαιρα. Kαι το χειρότερο είναι οτι μετά το πέρας του δίσκου δεν θυμάσαι ούτε νότα.
Η οποία ατμόσφαιρα με τον κατασκότεινο και σπηλαιακό της χαρακτήρα, είναι μέσα στα μεγάλα ατού του δίσκου μαζί με τα ντραμς. Τα ντραμς πραγματικά έχουν απίστευτη δύναμη και φαίνονται οτι έχουν δουλευτεί καλά.
Το κακό όμως έχει γίνει στις κθάρες και γενικά στις ενορχηστρώσεις οι οποίες έχουν το κλασικό μεν fast-to-slow τεμπο που χαρακτηρίζει αυτόν τον ήχο αλλά όπως και να το κάνουμε δεν το κάνουν όλοι καλά. Τουλάχιστον οι Grave Miasma το κατάφερναν καλά ως τώρα. Με αυτόν τον δίσκο κατάφεραν να με κάνουν να βαρεθώ όσο δεν είχα βαρεθεί σε όλα τα προηγούμενά τους. Είναι σαν να παλεύουν μέσα στο δίσκο να επιβεβαιώσουν το όνομά τους και την φήμη τους και ενώ το βλέπεις οτι σε κανα-δυό τραγούδια το καταφέρνουν στα υπόλοιπα τα θαλασσώνουν μέσα στην προσπάθεια.
Εν κατακλείδι είναι ένας μέτριος δίσκος που προσωπικά δεν θα δαπανούσα πάνω απ το 5λεπτο που θα χρειαστεί για να τον κατεβάσω. Γιατί για να τον αγοράσω δεν νομίζω να το έκανα. Εάν σας αρέσουν και έχετε και τα υπόλοιπα, οκ πάρτε τον αλλά δεν νομίζω οτι θα σας ενθουσιάσει. Καμμιά δυο φορές και μετά στο ράφι.
Ως εκ τούτου...
5.5/10
gravemiasma.bandcamp.com | facebook.com/gravemiasma
