Χαζεύοντας λοιπόν σε κάποια απο τα αγαπημένα μου sites για κυκλοφορίες νέων δίσκων που έπεσε το μάτι μου;
Στους Krabathor! Τι λές τώρα λέω! Υπάρχουν ακόμα; Μπαίνω στα καπάκια στο Metal Archives και βλέπω οτι όντως είναι επαναδραστηριοποιημένοι εδώ και 7 χρόνια! Καλή φάση λέω, και απ ότι είδα έχουν κυκλοφορήσει και δίσκο....αχαααα.
Οι Krabathor για να καταλάβετε -για όσους δεν τους ξέρουν- ήταν απ τα ελάχιστα συγκροτήματα στο death metal, που το κράτησαν όρθιο μετά το '95 όταν και η δημοτικότητά του είχε πέσει στα Τάρταρα. Και μάλιστα δεν ήταν καν απο χώρα όπου το είδος θριάμβευε αλλά απο μια σχετικά άκυρη χώρα, την Τσεχία. Το συγκρότημα που μας είχε συστηθεί στις αρχές των '90ς με δυο αρκετά καλά δισκάκια σε thrash/death ρυθμούς (Only Our Death is Welcome-1992 και Cool Mortification-1993), έκανε ένα γερό μακροβούτι στα βαθιά και έπιασε την καλή με 2 EP (The Rise of Brutality και Mortal Memories) και 2 full (Lies και Orthodox) φουλ καθαρόαιμου και βαρβάτου death metal, μέσα σε 3 χρόνια και βοήθησε στην παραμονή του death ήχου στο πεδίο βολής. Ειδικά το αλμπουμ τους ''Orthodox" του 1998 είναι πιστεύω κλασικό για όσους το έχουν ακούσει.
Μετά όμως απο αυτό η συνέχεια ήταν χάλια αδιόρθωτα, με 2 εντελώς αδύναμους δίσκους πράγμα που μοιραία οδήγησε στη διάλυση της μπάντας το 2004. Απο εκεί και πέρα τους χάνουμε και όπως σας είπα και νωρίτερα τους ξανασυναντάμε το 2014 όπου και επαναδραστηριοποιήθηκαν βγάζοντας μερικά live και πλέον κυκλοφόρησαν και το πρώτο τους αλμπουμ μετά απο 18 χρόνια.
Ο δίσκος λοιπόν χωρίζεται σε 3 cd και 1 dvd. Το πρώτο είναι ο κανονικός δίσκος, τα άλλα δυο είναι τα πρώτα δυο demos της μπάντας "Breath of Death" και "Total Destruction" τα οποία και επανακυκλοφορούν και το τρίτο είναι ένα dvd με session video αποσπάσματα και το live τους το 1989 στο Brno της τότε Τσεχοσλοβακίας.
Πάμε τώρα και στο ζουμί...ποιό ζουμί; Όσο και να το έστιβα δεν έβγαζε ούτε σταγόνα. Απογοήτευση σκέτη. Κρίμα και δεν θέλω με τίποτα να κάνω αρνητικές κριτικές, αλλά τι τα θές, δεν σωζόταν απο πουθενά. Τα φωνητικά; Χαμένα στο έλεος του Θεού με μια thrash/black αισθητική του ''πηγαδιού''.
Τα όργανα ανέμπνευστα εντελώς, λές και γράψανε τον δίσκο με το στανιό, λές και κάναν αγγαρεία που μαζευτήκανε. Οι ρυθμοί είναι thrash -και καλά το ξαναγύρισαν στο ύφος των δυο πρώτων δίσκων- αλλά παντελώς ρηχό και χαμένο στη μετάφραση. Τα ντραμς εντελώς "πλαστικά" και γυαλισμένα σε σημείο που βλέπεις απέναντι, καμμία αίσθηση φυσικότητας. Ειλικρινά πλήρης μετριότητα. Οι κιθάρες ακόμα κι αν αρκετές φορές έχουν ωραίες ιδέες που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε κάτι βαρύ και δυνατό, ξαφνικά χάνονται σε εντελώς άνευρα και χλιαρά ριφφ. Θέλουν να ακούγονται δυνατές αλλά οι συνθέσεις δεν τις βοηθάνε καθόλου.
Κρίμα και τους είχα σε εκτίμηση. Φαίνεται κι απο το εντελώς αστείο και χαζοζαρούμενο εξώφυλλο εξάλλου. Σε προιδεάζει για την πατάτα που ακολουθεί.
Δεν συνεχίζω άλλο, καταλάβατε πιστεύω.
Ως εκ τούτου...
4.5/10
