Οι Καναδοι από το φημισμένο Quebec δημιούργησαν έναν μπλακ μεταλ κολασμενο χείμαρρο
που είναι έτοιμος να σε περικυκλώσει από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο.Ο δίσκος μας προσφέρει μια χαώδης κατασταση που μέσα από αυτό το χάος που σε καταπίνει ευχάριστα, αναδύονται διάφοροι χρωματισμοί μελωδίας.
Η παραγωγή είναι πεσμένη όσο πρέπει και δημιουργεί με τα βαριά μπλακ μεταλ ριφς μια βαβούρα που κάθεται καλά στο αυτι, εάν ήταν εντελώς κρυστάλλινος ο ήχος στις κιθάρες τότε δεν θα είχε αυτον τον βάναυσο ήχο που με τον τρόπο του μας καθηλώνει, ενώ έτσι υπάρχει ένα παιχνίδι πολέμου μεταξύ των συνθέσεων
Το "Imperial Saison Noire" μας υποδέχεται με αφόρητη αγριότητα και είναι ένα καλό ξεκίνημα με γρήγορους ρυθμούς που οι οποίοι προς το τέλος μετατρεπονται σε ένα μεγαλοπρεπή σόλο που θα σε αφήσει χαζό και θα προσπαθείς να καταλάβεις πώς εμφανίστηκε αυτό το πράγμα μέσα σε αυτήν την θανατηλα
Το "Frigid and spellbound" συνεχίζει με την ίδια σκληρότητα και καταλήγει σε μια παύση κλασικής μελαγχολίκης κιθάρας και μετά ο δρόμος ανοίγει για τα επόμενα σκοτεινά ατμοσφαιρικά κατορθώματα.
Ο τίτλος του "Soul Destroying Black Debauchery" μας προειδοποιεί οτι θα γίνει χαμός και ετσι γίνεται, μας φέρνει μια χαοτική επίθεση και ακολουθούν όπως σε όλο τον δίσκο αυτές οι έξυπνες πινελιές ακροβατώντας με το αβυσαλεο και τοποθετούνται για συνοδέψουν ποιο μαεστρικα την πονεμένη και απάνθρωπη φωνή του Jonah που έχει λυσσάξει.
Γενικά τα τύμπανα ακούγονται ποιο ανεβασμένα από θέμα παραγωγής και δίνουν έτσι καλύτερη αίσθηση με ποιο κρυστάλλινο ήχο και υπάρχει αυτή η αντίθεση με τις "βρώμικες κιθάρες, προσωπικά μου αρέσει , τα ντραμς έχουν δυνατες αλλαγές που τις νιώθεις και δίνουν μεγάλο πόνο.
Φτάνουμε στο" Mausoleal Drift "και ακούμε τα τύμπανα να χτυπάνε τελετουργικα λες και περιμένουμε να εισβάλει ο μέγας μαγιστρος για να μας φέρει ακόμα ποιο κοντά στο αέναο σκότος μέσω των αθώων αυτιών μας και να συναντηθούμε με την μελαγχολία του κομματιού που εξελίσσεται σε μελωδική στρώση θανάτου και δίνει ακόμα ποιο μαυρίλα.
Η ίδια μαυρίλα διατηρείται για τα καλά Στο "Fair Lucifer Sad Relic" και εάν επιχειρήσεις να κάνεις το λάθος να κοπανηθεις με το κομμάτι σε βλέπω με κάταγμα πρώτου βαθμού στο σβέρκο οπότε θα συνιστούσα άμα το πάθεις να κάτσεις ήσυχα και να απολαύσεις με ασφάλεια για αρχή ένα μπλακ εν ρολ ρυθμό που μας χαρίζει το " Diabolic Immanence στην αρχη γιατί σχετικά γρήγορα τα κακά και μοχθηρα ριφ επιστρέφουν μαζί με τα ντραμς πολυβόλα και τα παρανοϊκα ουρλιαχτά για άλλη μια φορά θυμωμένα γεμάτα βλασφημιες.
Το μπάσο επίσης δυνατό γεμίζει και αυτό με την μεριά του όλο αυτόν τον διαολεμένο δίσκο και ότι και να πω εγώ πρέπει να τον τσεκάρετε και θα σας μαυρίσει ευχάριστα την μπλακμεταλλική ψυχή σας
Βαθμολογία:
9/10
