Mε την Ουγγαρία έχω μια καλή σχέση θα έλεγα. Έχω επισκεφθεί την Βουδαπέστη. Έχω πάει σε μπαράκια εκεί.
Γνωρίζω καλά την ιστορία τους, ταλαιπωρημένη κι αυτή χώρα. Φέρουν όμως ακόμα μέχρι σήμερα με τιμή και καμάρι το σημάδι του Αττίλα, του μεγαλύτερου ολετήρα της ανθρωπότητας (μαζί με τον μακρινό του απόγονο Τζενγκις Χαν).
Αυτό που δεν γνωρίζω είναι την metal σκηνή της. Βασικά μόνο μια μπάντα γνωρίζω, τους Ectomorf, κι αυτούς επειδή πρίν κάμποσα χρόνια τους είχα δεί να ανοίγουν για τους Kreator. Πέραν τούτου ουδέν. Μέχρι τώρα.
Οι Rothadas λοιπόν με το περίεργο όνομα και με τον ακόμα πιο ακαταλαβίστικο τίτλο δίσκου, (όπως κάθε τι ούγγρικο εξάλλου που σου δένει την γλώσσα γόρδιο δεσμό), είναι μια φρέσκια μπάντα -τα ντεμπούτα απο νέες μπάντες που λέγαμε την άλλη φορά;- δημιουργήθηκε πριν 2 χρόνια και είχε κυκλοφορήσει άλλο ένα demo το 2019 πριν μας παρουσιάσουν χθές το ντεμπούτο τους με τον τίτλο αυτό που βλέπετε -μην με βάζετε να τον ξαναγράφω, ούτε ο υπολογιστής δεν την πάλεψε-.
Στα της μουσικής όμως οι φίλοι μου οι Μαγυάροι το κατέχουν καλά το αντικείμενο σε αυτό που παίζουν τουλάχιστον. Μέσα απο τις πρώτες νότες καταλαβαίνεις αμέσως πως οι τύποι απλά προσκυνάνε τους θεούς Incantation, Immolation και φυσικά την παλιά Φινλανδική σκηνή.
Αυτό φυσικά σημαίνει βαριές και αργόσυρτες κιθάρες αλλά με απότομα ξεσπάσματα στον ρυθμό, εξίσου βαριές και gloomy ατμόσφαιρες, και μια αισθητική νεκροταφείου σε όλον τον δίσκο, να υποστηρίζεται απο τα αβυσσαλέα growls του τραγουδιστή.
O δίσκος περιλαμβάνει μόνο 5 κομμάτια αλλά σαν κλασικός doom/death που είναι φτάνει άνετα τα 43μισυ λεπτά λόγω της διάρκειας τους. Το αλμπουμ λοιπόν με αυτά χαρακτηριστικά θα μπορούσε κάποιος να πεί πως είναι δισκάρα. Αλλά δεν είναι έτσι.
Ο δίσκος πάσχει όσον αφορά στο κομμάτι σύνθεσης και εξέλιξης των ιδεών. Αυτό είναι μια λούπα που πέφτουν αρκετά συχνά αυτά τα συγκροτήματα. Τα 3 -4 μην πώ- κομμάτια ειδικά τα πολύ μεγάλα, παρουσιάζουν ωραίες ιδέες οι οποίες όμως ακούγονται τόσο ίδιες που νομίζεις οτι ακούς ένα κομμάτι σε όλο το δίσκο.
Απλά σε κάποια σημεία τα κομμάτια ξεχειλώνουν επαναλαμβάνοντας αέναα τα ίδια ριφφ, τους ίδιους ρυθμούς και κουράζουν απίστευτα, πράγμα που φανερώνει πως σε αυτόν τον τομέα θέλουν ακόμα δουλειά.
Εν κατακλείδι, ο δίσκος δεν είναι αποτυχία, ακούγεται άνετα αλλά μόνο απο τους αυστηρά οπαδούς του ήχου -που ίσως κι αυτοί μπορεί να βαρεθούν μετά την δεύτερη ακρόαση. Θέλουν δουλειά στον συνθετικό τομέα οπωσδήποτε αν δεν θέλουν να γίνουν άλλη μια μπάντα του συρμού.
Ως εκ τούτου...
Βαθμολογία:
6,5/10
