Πάνω που έλεγα πως θα χαλαρώσω λίγο απο τον ορυμαγδό των κριτικών, διαπιστώνω πως πρέπει να συνεχίσω το έργο μου με πιο μεγάλη δυναμική.
Συνεχίζουμε λοιπόν! Ολλανδία, αγαπημένη Ολλανδία με τις καφρίλες και την παράδοση στο χώρο.
Bloodphemy. Μια μπάντα η οποία δημιουργήθηκε αρχές των '00s με πολλές προοπτικές εξέλιξης αλλά διαλύθηκε μετά απο 1 μόλις δίσκο. Επανενώθηκε το 2015 και έκτοτε κυκλοφόρησαν άλλα 3 αλμπουμ, με το τρίτο να κυκλοφορεί στις αρχές του μήνα με τίτλο "Blood Sacrifice" απο την Emanzipation Productions.
Λοιπόν η μπάντα αυτή είναι αρκετά ενδιαφέρουσα γιατί έχει ρίξει στο τσουκάλι και τις 3 βασικές σκηνές του death metal (Αμερικάνικη, Σουηδική και Ολλανδική) και έχει βγάλει έναν δίσκο που φέρει στοιχεία και απο τις 3. Ο ήχος είναι κάτι μεταξύ brutal death και κανονικού death metal που αλλού σε πάει σε πιο Cannibal Corpse-Deicide στυλ, αλλού σε πιο Grave-Dismember κι αλλού σε Sinister-God Dethroned.
Λοιπόν οι κιθάρες είναι βαριές και τσιμεντένιες και έχουν πολλαπλούς ρόλους μέσα στα κομμάτια, απο σφιχτοδεμένα στακάτα riff έως γρήγορα ρυθμικά περάσματα και ξανά σε μεσαίας ταχύτητας ρυθμούς. Με μια ένσταση όμως. Οι ιδέες στις κιθάρες τουλάχιστον στο πρώτο μισό του δίσκου είναι τουλάχιστον κοινότυπες και άχαρες. Ευτυχώς μετά απο αυτό φτιάχνουν τα πράγματα και ξεκαθαρίζουν καλύτερα τις ιδέες που είχαν στο κεφάλι τους για τις κιθάρες, αλλά το γεγονός παραμένει οτι στον τομέα αυτό θέλουν δουλειά.
Στο rhythm section τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα αφού το μπάσο και τα ντραμς συνεργάζονται άψογα και το χτίσιμο των κομματιών γίνεται με άψογο τρόπο. Τέλος στα φωνητικά έχουμε μια σάπια βορβορώδη φωνή που αγγίζει τα όρια του brutal death χωρίς να τα ξεπερνάει. Δεν λείπουν τα σημεία με στριγκλιές αλλά θα έλεγα οτι καλύτερα να αφοσιωθεί στα growls και να αφήσει τις τσιρίδες.
Η παραγωή είναι δυνατή και με έμφαση στις κιθάρες. Γενικά δεν είναι καθόλου κακός ο ήχος αλλά η ένστασή μου πάει στην ατελή έμπνευση των κομματιών και στην έλλειψη του κατάλληλου δεσίματος τόσο διαφορετικών ήχων. Ενώ σε τραβάει η επιθετικότητα και η ωμή κτηνωδία, λείπει το στοιχείο του σωστού καταμερισμού των ιδεών.
Ωστόσο στο δεύτερο μισό βρίσκουν τον τρόπο να παρουσιάσουν ένα πιο ολοκληρωμένο και αξιομνημόνευτο αποτέλεσμα. Θα τους πρότεινα να το ακούσουν ξανά ωστέ ο επόμενος δίσκος να αποφύγει τα σκαμπανεβάσματα.
Εν κατακλείδι, καλή δουλειά αλλά μπερδεμένη. Δυνατή δουλειά αλλά μισοτελειωμένη.
Ως εκ τούτου...
Βαθμολογία:
6,5/10
