Οι WORMWITCH μετά από δύο χρόνια επιστρέφουν ξανά και συνδυάζουν τον κλασικό black metal ήχο με έναν ποιο εναλλακτικό τρόπο προσφέροντας
ένα κράμα black n' roll και thrash θα πω εγώ με βαριές κιθάρες που σου σερβίρουν αγριότητα και μυστικισμό αλλά υπάρχουν επιπλέον μελωδικά περάσματα και πορωτικά solos που σε στέλνουν εντελώς έξω από αυτά που νόμιζες ότι θα ακούσεις. Έχουν ξεφύγει κατά πολύ από το προηγούμενο και πετυχημένο " Heaven That Dwells Within" που δεν είχε black n' roll διαθέσεις ενώ στο "Wolf Hex" τα εφαρμόζουν με μεγάλη επιτυχία.
Οι ρυθμοί πατάνε σε mind tempo, σε γρήγορους ρυθμούς αλλά και σε ποιο χαμηλούς που δίνουν με το τσουβάλι πόνο και ευχαρίστηση με απεριόριστη αλητεία και βγάζουν και την απαιτούμενη αγριότητα και ατμόσφαιρα στα πιο γρήγορα παιξίματα. Η φωνή βοηθάει με τα ουρλιαχτά και αυτή στην ανάπτυξη της μαύρης κατάθλιψης που αλλάζει κάποιες φορές σε πιο ανοιχτά χρώματα σύνθεσης με τις έξυπνες εναλλαγές των κιθαρών που είναι έτοιμες να καταπολεμήσουν τυχόν αδιάφορες μονοτονίες.
Τα riffs που οδηγούν το κάθε κομμάτι είναι απλά και κατανοητά και έχουν την ικανότητα να σε ξεσηκώνουν με την βαρύτητα τους, επίσης το μπασάκι τρέμει κατάλληλα πίσω από τις κιθάρες όσο πρέπει για να γεμιζει με τον όγκο του όλα τα σημεία, τα ντραμς με την παραγωγή προσθέτουν περισσότερη βρωμιά και δίνουν ωραία αίσθηση έτσι όπως ηχούν στα αυτιά σου με έναν ήχο όχι και τόσο γυαλιστερό που βοηθάει στο project του διαβολικού μελωδικού black n' roll ήχου.
Στο "The Crimson Proof" μερικά ακόρντα και αναφωνήματα απαγγέλλουν και προσπαθούν να σε ξεγελάσουν και να σου πουν ότι δεν κινδυνεύεις από κανέναν κακό κτηνώδης λύκο όπως αυτόν που έχουν στο εξώφυλλο, έλα όμως που εκεί που έχεις χαλαρώσει έρχονται τα "Abracadabra" και "Leering Crystal Effigies" για να σου παρουσιάσουν και πάλι τους κινδύνους που παραμονεύουν στα χιονισμένα σκοτεινά δάση.
Ο δίσκος βαδίζει στα ίδια μονοπάτια και μετά από αυτά τα κομμάτια δίχως να σε ξενερώσει η συνέχεια, έρχεται η ώρα και φτάνεις στο τελευταίο κομμάτι όπου βρίσκεις ένα αρκετά συμπαθητικό cover για το Hit the lights των Metallica που έρχεται να δέσει το γλυκό για το κλείσιμο, δείχνοντας μας τις επιρροές που εχουν και έτσι καταλαβαίνουμε από που πηγάζουν αυτήν την έμπνευση που έχουν ώστε να εμπλουτίζουν τοσο με solos και μελωδίες τα κομμάτια τους.
Γενικά οι Καναδοί έχουν κάτι σαν ραβδάκι και όλα τα κάνουν πανέμορφα ότι και να παίζουν και πιστεύω ότι δεν πέφτω έξω σε αυτό ειδικά για το "Wolf Hex" που είναι ένας δίσκος που τρέχει νεράκι με όχι πολύ μεγάλα κομμάτια και με διάρκεια 29 λεπτων, θα σε κάνει να τον ακούς ξανά και ξανά χωρίς κανένα πρόβλημα θεωρώ γιατί δεν κουράζει.
Στην περίπτωση που θα κουραστείς να τον ακούς θα είναι επειδή θα το έχεις παρακάνει με τις ακροάσεις του συγκεκριμένου άλμπουμ μέσα στην ίδια μέρα, θα μου πεις ότι δεν είναι κάτι σούπερ ουαου που θα συγκλονίσει αλλά το θέμα είναι ότι το" θέλει τρόπο και όχι κόπο" το πετύχανε διάνα, μετατρέποντας έτσι το δάσος του κακού λύκου σε stage για ατελείωτες μπύρες.
Βαθμολογια:
7.8/10
