Είναι κάποιες φορές που σκέφτομαι λίγο πεσσιμιστικά για το μέλλον της αγαπημένης μου μουσικής λοιπόν, ίσως επηρεασμένος και απο την περιρέουσα ατμόσφαιρα
ή και ίσως απο την υποχώρηση του ενδιαφέροντος για το death metal που διαπιστώνω. Ίσως να κάνω και λάθος. Αλλά έλα όμως που όσες μαύρες σκέψεις κι αν κάνω μόλις ακούω δίσκους σαν τούτη εδώ την αλμπουμάρα των Creeping Fear τα ξεχνάω όλα.
Ειλικρινά τέτοια πρόοδο απ το πρώτο τους 4 χρόνια πριν "Onward to Apocalypse" δεν την περίμενα. Με ξάφνιασαν απρόσμενα θετικά με το δεύτερο τους "Hategod Triumph" οι Γάλλοι και πλέον αρχίζω και πιστεύω πως παίζει να είναι και το επόμενο big think στον χώρο. Μιλάμε εδώ μέσα γίνεται ο-κακός-χαμός!!
Απο που να το πιάσω; Απ τα φωνητικά που ο τραγουδιστής Clement Ducouret λυσσάει και βγάζει τα σώψυχά του στο μικρόφωνο; Απ τα λυσσαλέα και οργιώδη ρυθμικά μέρη που κατακλύζουν τον δίσκο; Ή απ τα περίτεχνα μελωδικά σολάκια που σε πάνε κατευθείαν σε εντελώς Schuldiner-ικές καταστάσεις;
Εδώ λοιπόν οι Γάλλοι βούτηξαν στην άβυσσο των 90'ς death metal, στην καλύτερη δηλ. περίοδο του είδους, και έβγαλαν στον αφρό ένα αλμπουμ στοιχειωμένο και μπολιασμένο απ τους πατέρες του είδους δοσμένο με έναν εντελώς όμως δικό τους τρόπο. Ναι εδώ θα πείς "ωχ εδώ είναι καρφί Immolation" ή αλλού θα σου ρθει "ε καλά αυτό είναι Cannibal Corpse". Oκ ναι σίγουρα οι επιρροές τους είναι ξεκάθαρες και δεν κρύβονται, αλλά το ζήτημα είναι πως παίρνεις αυτές τις επιρροές, τις δένεις και μέσα απ τον τρόπο σου τις ξαναστέλνεις στον ακροατή με τρόπο που να του αρέσει χωρίς να γίνεσαι κακέκτυπο. Και οι Γάλλοι το κερδίζουν το στοίχημα.
Τα κομμάτια ειλικρινά δεν με κούρασαν καθόλου, ο δίσκος είναι σε ιδανική διάρκεια και τον ξαναβάζεις χαλαρά στο repeat. Κτηνώδη και λυσσασμένα ριφφ εναλλάσσονται με αργά και στακάτα μέρη, σκοτεινές ατμόσφαιρες οδηγούν σε λασπώδη Morbid Angel-ικά μονοπάτια, κι απο εκεί σε πετάνε σε groovy αλώνια που θερίζεις παρέα με τους Death τους Immolation και τους Aeon. Και πίσω απο όλα αυτά να έχεις αυτή τη φωνάρα του Ducouret που γκραουλιάζει σαν λυσσασμένη αρκούδα!
Η παραγωγή είναι πιο raw και τραχειά σε σύγκριση με το ντεμπούτο και αυτό μου άρεσε πολύ, δίνει πόντους καφρίλας. Και το εξώφυλλο εντελώς συμβαδίζει με το πνεύμα του δίσκου αφού εδώ μέσα γίνεται της κολάσεως.
Κοίτα δεν θα ακούσεις κάτι καινούριο εδώ, μπορεί να το έχεις ξανακούσει και σε άλλους αυτό. Δεν πειράζει, το θέμα είναι αυτό που θα ακούσεις να σου αρέσει. Και θα σου αρέσει. Γιατί δεν θα σε κουράσει και θα το απολαύσεις, στο εγγυώμαι. Και μην βιαστείς να το κρίνεις. Ασε που θα το διαπιστώσεις και μόνος σου. Ο δίσκος τα σπάει απλά. Εξάλλου πόσα συγκροτήματα καταφέρνουν να ακούγονται τόσο παλιομοδίτικα και τόσο φρέσκα μαζί; Λίγα έως ελάχιστα. Ε σίγουρα οι Creeping Fear είναι ένα απο αυτά.
Βαθμολογία
8.5/10
https://creepingfear.bandcamp.com
