Γενικότερα όταν μία μπάντα φτάνει στο peak της -η συγκεκριμένη με το Limbo- είναι δύσκολο να ξεπεράσει τον εαυτό της και γενικά θα βγάλει κάτι περίπου ίδιο.
Εδώ, όμως, έχουμε το ακριβώς αντίθετο. Εκεί που λες πως το Limbo σίγουρα είναι ότι καλύτερο έχουν γράψει, έρχονται και αναποδογυρίζουν αυτή τη σκέψη με το "Mirage".
Αρχίζοντας από τις κιθάρες, έχουμε τεράστια ποικιλία εναλλαγών. Από τη μία έχουμε αμέτρητες μελωδίες που τις ακούς μία φορά και σου στοιχειώνουν αμέσως το μυαλό και δημιουργούν μία σκοτεινή και συνάμα μία λίγο καταθλιπτική ατμόσφαιρα, ενώ το black στοιχείο παραμένει πάντα σαν βάση.
Από την άλλη, αυτές οι μελωδίες κόβονται απότομα σε αρκετά σημεία για να αντικατασταθούν από riffs που είναι πιο άμεσα και τεχνικά με πιο επιθετικό ύφος και γρήγορα παιξίματα. Αυτές οι εναλλαγές δεν σταματούν να παρατηρούνται σε όλο το δίσκο και πραγματικά δείχνουν πόσο καλά ξέρουν να το κάνουν οι Gaerea.
Οφείλω να παρατηρήσω πως σε αυτό το album έχουμε και κάποια λίγο πιο post-black στοιχεία που ξετυλίγουν με μεγάλο ενδιαφέρον μία διαφορετική πτυχή της μπάντας που δεν είχαμε παρατηρήσει τόσο. Όσον αφορά στο μπάσο ακούγεται τσίτα και πανέμορφα και θεωρώ πως το δούλεψαν πιο πολύ από το Limbo τόσο παικτικά όσο και παραγωγικά. Ακόμα και στο μπάσο ακούμε φοβερές μελωδίες και τεχνικά περάσματα που αγκαλιάζουν τις κιθάρες και γίνονται ένα μαζί τους.
Τα drums είναι απλά απίστευτα! Τα πιατίνια ακούγονται κρύσταλλο και σε συνεπαίρνουν σε κάθε χτύπημα, ενώ τα blasts διαδέχονται με μαγικό τρόπο τα πιο αργά γυρίσματα και τις δίκασες που παίζουν σε άπιαστους τόνους. Θεωρώ πως και το drum working ήταν πιο καλοστημένο και το δούλεψαν και αυτό πιο πολύ από πριν.
Όσον αφορά στα φωνητικά, μπορώ να πω πως λίγες black μπάντες με έχουν κάνει να ανατριχιάσω και αυτό το κατάφεραν οι συγκεκριμένοι φίλοι μας. Ο Guilherme Henriques δίνει πόνο από τη μία με τα black ξεσπάσματα και τα πιο growls περάσματα, αλλά και με τους λυγμούς που σε ταξιδεύουν σε άλλα μέρη, καθώς και με τα πιο ψιθυριστά σημεία που παράγουν μία παραπάνω ατμόσφαιρα.
Στιχουργικά το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο, δίνοντας βάση στο μισανθρωπισμό, στην ανθρώπινη ύπαρξη με μία πιο νιχιλιστική προσέγγιση, στην αυτοκαταστροφή και στα συναισθήματα. Το εξώφυλλο συνδέεται άμεσα με το στιχουργικό κομμάτι και νομίζω πως αν δει κανείς και τα video θα καταλάβει πως η μπάντα έχει δημιουργήσει ένα φοβερό concept που εκφράζεται τόσο μουσικά όσο και οπτικά.
Η παραγωγή είναι φανταστική και κρυστάλλινη και φαίνεται πόσο επαγγελματικά έχει γίνει και πόση βάση έδωσε η μπάντα στο παραγωγικό κομμάτι ώστε όλα να ακούγονται τέλεια.
Αν θα μπορούσε με μία λέξη να περιγράψω το δίσκο αυτό, θα ήταν: υπέροχος! Κάθε κομμάτι και σύνθεση σε τραβάει από το λαιμό και σε παρασέρνει στο κόσμο των Gaerea που σίγουρα έχουν ξεπεράσει το Limbo από κάθε πλευρά. Έτσι βλέπουμε όμως αυτό που πρέπει να κάνει κάθε μπάντα: εξέλιξη στον ήχο τους αλλά και στο στυλιστικό κομμάτι, καθώς και στο concept. Δεν μπορώ πραγματικά να περιμένω το επόμενο υλικό και να δω τι παραπάνω έχουν να μας δώσουν!
Βαθμολογία:
9/10
Facebook: https://www.facebook.com/gaerea/
Bandcamp: https://gaerea.bandcamp.com/music
